To Πρωτόκολλο
Avrupa 12/06/2022
Πριν μερικά χρόνια ανηφορίζαμε προς τη λύση, τώρα κατηφορίζουμε προς τη διχοτόμηση. Όχι, δεν θα ρίξω το φταίξιμο μόνο στην τουρκοκυπριακή ηγεσία, θα το ρίξω και στην ελληνοκυπριακή ηγεσία. Φτάσαμε σε ένα από τα δεκάδες αδιέξοδα που κρατούν την πατρίδα μας μοιρασμένη, και το μεγαλύτερο τίμημα, όπως πάντα, θα το πληρώσουν οι Τουρκοκύπριοι. Το «Πρωτόκολλο οικονομικής και δημοσιονομικής συνεργασίας με την Τουρκία» δείχνει μια σκληρή πραγματικότητα: Ενώ οι Τουρκοκύπριοι αντιμετωπίστηκαν ως μειονότητα από τους ελληνοκύπριους εθνικιστές, σε μια ιστορική διαδρομή στην οποία όλοι γνωρίζουμε τη βία που ασκήθηκε και οδήγησε τελικά στη διχοτόμηση, με το Πρωτόκολλο βλέπουμε την τουρκοκυπριακή κοινότητα να αντιμετωπίζεται σαν μειονότητα και από την Τουρκία.
Η Τουρκία θέλει με το Πρωτόκολλο να απαγορεύσει το δικαίωμα του συνδικαλιστικού κινήματος σε πολιτικές και ιδεολογικές δραστηριότητες, και να φιμώσει με διώξεις όποιο πολιτικό πρόσωπο ή δημοσιογράφο ασκεί κριτική στην ηγεσία. Τι μας απομένει; Ρητορικό το ερώτημα. Ακόμα κι ένα παιδάκι θα μπορούσε να το απαντήσει: Απομένει ένα ολιγαρχικό σύστημα, όπου ο πολίτης νιώθει φοβισμένος, αποξενωμένος από το κράτος. Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι ηγέτης ενός λαού που φοβάται να εκφραστεί και να μου εξασκήσει κριτική. Σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, ο πολίτης είναι θλιμμένος, καταπιεσμένος και εξοργισμένος. Μπορείς να ονομάσεις ένα τέτοιο καθεστώς δημοκρατία, αλλά δεν νοείται δημοκρατία χωρίς χαρά και ελευθερία. Δεν είναι δημοκρατία, όταν σου έχει απαγορευθεί θεσμικά να εκφράζεις ιδεολογικές πεποιθήσεις και να κάνεις πολιτικό αγώνα για το κοινό καλό.
Ο Λάο Τσου είπε, «Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά από το πρώτο βήμα». Πολλές φορές σκεφτόμαστε το βήμα, αλλά όχι την κατεύθυνση που παίρνουμε. Πού οδηγεί αυτό το ταξίδι; Αν πούμε ότι το Πρωτόκολλο είναι το πρώτο βήμα ενός νέου ταξιδιού, μετά το πρώτο βήμα τι θα επακολουθήσει; Ποιο θα είναι το δεύτερο βήμα; Απαγόρευση διαδηλώσεων, μετά απαγόρευση συγκεκριμένων τραγουδιών, μετά απαγόρευση της κοντής φούστας, μετά κατάργηση των κομμάτων, μετά…
Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι τα επόμενα βήματα, αλλά όλοι μπορούμε να υποθέσουμε. Από τη στιγμή που δεν μπορεί κανείς να εκφραστεί ενάντια στην ηγεσία, τότε το κάθε επόμενο βήμα δεν είναι συλλογικό. Ένα άτομο στην κορυφή διατάζει και ο λαός υπακούει, όχι από αγάπη και σεβασμό προς την ηγεσία, αλλά από φόβο. Οι πολιτικές συζητήσεις σε ένα απολυταρχικό καθεστώς γίνονται ψιθυριστά, και οι φυλακές γεμίζουν από πολίτες με άποψη. Μπορώ να φανταστώ τις συζητήσεις των κρατουμένων στα κελιά μιας τέτοιας πολιτείας:
- Εσύ γιατί είσαι εδώ;
- Έκλεψα μια τράπεζα και καταδικάστηκα σε πέντε χρόνια φυλάκιση.
- Εσύ γιατί καταδικάστηκες;
- Είπα την άποψή μου και καταδικάστηκα σε δέκα χρόνια φυλάκιση.
Κανείς δεν θέλει να ζήσει σε μια κοινωνία με τέτοιους θεσμούς. Νομίζω αρκετά βάσανα πέρασε αυτή η κοινότητα για να της βάλετε κι άλλο βάρος στο σβέρκο της για να εξυπηρετηθούν κάποια μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα. Οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι και η όποια ηγεσία τους, διαχρονικά θα πρέπει να αφουγκραστεί τον παλμό τους και να προστατέψει την ελευθέρια της έκφρασης τους. Αυτή είναι η γυμνή αλήθεια.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Avrupa 12/06/2022
Πριν μερικά χρόνια ανηφορίζαμε προς τη λύση, τώρα κατηφορίζουμε προς τη διχοτόμηση. Όχι, δεν θα ρίξω το φταίξιμο μόνο στην τουρκοκυπριακή ηγεσία, θα το ρίξω και στην ελληνοκυπριακή ηγεσία. Φτάσαμε σε ένα από τα δεκάδες αδιέξοδα που κρατούν την πατρίδα μας μοιρασμένη, και το μεγαλύτερο τίμημα, όπως πάντα, θα το πληρώσουν οι Τουρκοκύπριοι. Το «Πρωτόκολλο οικονομικής και δημοσιονομικής συνεργασίας με την Τουρκία» δείχνει μια σκληρή πραγματικότητα: Ενώ οι Τουρκοκύπριοι αντιμετωπίστηκαν ως μειονότητα από τους ελληνοκύπριους εθνικιστές, σε μια ιστορική διαδρομή στην οποία όλοι γνωρίζουμε τη βία που ασκήθηκε και οδήγησε τελικά στη διχοτόμηση, με το Πρωτόκολλο βλέπουμε την τουρκοκυπριακή κοινότητα να αντιμετωπίζεται σαν μειονότητα και από την Τουρκία.
Η Τουρκία θέλει με το Πρωτόκολλο να απαγορεύσει το δικαίωμα του συνδικαλιστικού κινήματος σε πολιτικές και ιδεολογικές δραστηριότητες, και να φιμώσει με διώξεις όποιο πολιτικό πρόσωπο ή δημοσιογράφο ασκεί κριτική στην ηγεσία. Τι μας απομένει; Ρητορικό το ερώτημα. Ακόμα κι ένα παιδάκι θα μπορούσε να το απαντήσει: Απομένει ένα ολιγαρχικό σύστημα, όπου ο πολίτης νιώθει φοβισμένος, αποξενωμένος από το κράτος. Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι ηγέτης ενός λαού που φοβάται να εκφραστεί και να μου εξασκήσει κριτική. Σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, ο πολίτης είναι θλιμμένος, καταπιεσμένος και εξοργισμένος. Μπορείς να ονομάσεις ένα τέτοιο καθεστώς δημοκρατία, αλλά δεν νοείται δημοκρατία χωρίς χαρά και ελευθερία. Δεν είναι δημοκρατία, όταν σου έχει απαγορευθεί θεσμικά να εκφράζεις ιδεολογικές πεποιθήσεις και να κάνεις πολιτικό αγώνα για το κοινό καλό.
Ο Λάο Τσου είπε, «Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά από το πρώτο βήμα». Πολλές φορές σκεφτόμαστε το βήμα, αλλά όχι την κατεύθυνση που παίρνουμε. Πού οδηγεί αυτό το ταξίδι; Αν πούμε ότι το Πρωτόκολλο είναι το πρώτο βήμα ενός νέου ταξιδιού, μετά το πρώτο βήμα τι θα επακολουθήσει; Ποιο θα είναι το δεύτερο βήμα; Απαγόρευση διαδηλώσεων, μετά απαγόρευση συγκεκριμένων τραγουδιών, μετά απαγόρευση της κοντής φούστας, μετά κατάργηση των κομμάτων, μετά…
Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι τα επόμενα βήματα, αλλά όλοι μπορούμε να υποθέσουμε. Από τη στιγμή που δεν μπορεί κανείς να εκφραστεί ενάντια στην ηγεσία, τότε το κάθε επόμενο βήμα δεν είναι συλλογικό. Ένα άτομο στην κορυφή διατάζει και ο λαός υπακούει, όχι από αγάπη και σεβασμό προς την ηγεσία, αλλά από φόβο. Οι πολιτικές συζητήσεις σε ένα απολυταρχικό καθεστώς γίνονται ψιθυριστά, και οι φυλακές γεμίζουν από πολίτες με άποψη. Μπορώ να φανταστώ τις συζητήσεις των κρατουμένων στα κελιά μιας τέτοιας πολιτείας:
- Εσύ γιατί είσαι εδώ;
- Έκλεψα μια τράπεζα και καταδικάστηκα σε πέντε χρόνια φυλάκιση.
- Εσύ γιατί καταδικάστηκες;
- Είπα την άποψή μου και καταδικάστηκα σε δέκα χρόνια φυλάκιση.
Κανείς δεν θέλει να ζήσει σε μια κοινωνία με τέτοιους θεσμούς. Νομίζω αρκετά βάσανα πέρασε αυτή η κοινότητα για να της βάλετε κι άλλο βάρος στο σβέρκο της για να εξυπηρετηθούν κάποια μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα. Οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι και η όποια ηγεσία τους, διαχρονικά θα πρέπει να αφουγκραστεί τον παλμό τους και να προστατέψει την ελευθέρια της έκφρασης τους. Αυτή είναι η γυμνή αλήθεια.
Τόνι Αγκαστινιώτης
