Τζεμαλιέ
Avrupa 01/03/2022
Μην φοβάσαι Τζεμαλιέ.
Αν σιωπήσουμε εμείς
θα φωνάξουν οι πέτρες.
Αν σιωπήσουν οι πέτρες
θα τρανταχτεί η γη.
Αν η γη δεν τρανταχτεί
θα σου γράψω ένα στίχο
για να μην σε ξεχάσει ποτέ κανείς.
Αν μελετήσει κανείς τα εθνικά σύνορα όλων των κρατών, θα παρατηρήσει ότι δεν χαράχτηκαν στους χάρτες με μελάνι. Ζωγραφίστηκαν με ανθρώπινο αίμα καθημερινών ανθρώπων που οι ηγεμόνες τους, αφού τους φόρτισαν με εθνική υπερηφάνεια, τους έστειλαν στην μάχη. Πολύ σπάνια θα βρεις τα ονόματα αυτών των ηγεμόνων και των παιδιών τους ανάμεσα στους πεσόντες. Κρυμμένοι μέσα στη χλιδή των ανακτόρων τους, εισέπρατταν τη δόξα και τον πλούτο της νίκης. Οι πολιτικοί διατάζουν πολέμους, ο φτωχός λαός κάνει το «πατριωτικό» του καθήκον. Το μαγικό στην όλη υπόθεση, είναι ότι είτε κερδηθεί είτε χαθεί ο πόλεμος, με κάποιο μυστήριο μαγικό τρόπο, οι ηγέτες συνεχίζουν να πλουτίζουν. Βρίσκουν έναν τρόπο να παρουσιάζουν τη βία του πολέμου σαν κάτι το ένδοξο. Στήνουν προτομές και μνημεία ηρώων, τα τυλίγουν με σημαίες και τα κάνουν πλατφόρμες, πάνω στις οποίες παραδίδουν μαθήματα πατριωτισμού, χαρίζοντας πύρινους λόγους, ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν εξουσία και πλούτο. Έτσι, καταλήξαμε να προσκυνούμε σημαίες βουτηγμένες στο αίμα και μια ιστορία γραμμένη με ψέμα.
Σκεφτόμουν όλα τα πιο πάνω, περνώντας πριν λίγες μέρες τα οδοφράγματα, μετά από πολλά χρόνια. Δεν μοιάζουν με οδοφράγματα πλέον. Οργανώθηκαν κι έγιναν σαν σύνορα. Ακούς συχνά τον κόσμο να λέει «πέρασα τα σύνορα», γιατί πλέον έχουν συνηθίσει αυτή την κατάσταση που έχει επιβληθεί. Προηγουμένως, όταν περνούσαμε, δεν μας ζητούσαν ταυτότητα στα ελληνοκυπριακά οδοφράγματα. Τώρα μας ζητούν την ταυτότητα και την περνούν αυτόματα στο ηλεκτρονικό σύστημα. Τόσο αποφασισμένοι είναι πως δεν θα καταργηθούν ποτέ αυτά τα «σύνορα», που έκτισαν μνημεία στις διόδους, για να μας θυμίζουν πως απέναντι ζουν βάρβαροι.
Στην Κύπρο, ένα νησί 9.251τ.χλ, που στον παγκόσμιο χάρτη δεν είναι παρά μόνο μια μικρή κουκκίδα, ανεμίζουν τέσσερις κρατικές σημαίες. Η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η σημαία της ΤΔΒΚ, η σημαία της Ελλάδας και η σημαία της Τουρκίας. Οι δυο σημαίες ανήκουν σε νατοϊκές δυνάμεις, κι αν αυτό δεν σας λέει κάτι, εμένα μου λέει πολλά, αλλά είναι μεγάλο κεφάλαιο για να το αναλύσουμε σε αυτό το άρθρο. Ίσως το κάνουμε μια άλλη στιγμή. Έχουμε λοιπόν τέσσερις κρατικές σημαίες, για να επιλέξουμε για ποιαν είμαστε πρόθυμοι να σκοτώσουμε ή να σκοτωθούμε. Ανάλογα με τη σημαία, επιλέγουμε και ποιο ιστορικό αφήγημα να υιοθετήσουμε και σε ποιων ηρώων τα αγάλματα να βάζουμε στεφάνια. Άλλοι βάζουν στεφάνια στους τάφους των ηρώων της ΕΟΚΑ και της ΕΛΔΥΚ, άλλοι στους τάφους των ηρώων της ΤΜΤ και της ΤΟΥΡΔΥΚ κι άλλοι βάζουν στεφάνια στους τάφους των δολοφονηθέντων κουμουνιστών. Στο μεταξύ, ακόμα ανασύρουμε οστά αθώων Κυπρίων από τα πηγάδια και προσθέτουμε ήρωες στην ιστορία μας. Περπατάμε στη γη μας και δεν ξέρουμε αν τρίζουν κόκκαλα κάτω από τα πόδια μας και ποια σημαία σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους.
Αυτοί που ξεκλήρισαν την οικογένεια του Σουππουρή στο Παλαίκυθρο, είναι ήρωες ή εχθροί αυτής της χώρας; Αυτοί που σκότωσαν τα παιδιά στην Αλόα, είναι ήρωες ή εχθροί αυτής της χώρας; Αξίζει προτομή σε αυτούς που σκότωσαν τους άοπλους άντρες της Τόχνης, ή μήπως αξίζει σε αυτούς που σκότωσαν τους άοπλους άντρες της Άσσιας; Ο μουσουλμάνος που βίασε τη χριστιανή πάει παράδεισο, και ο χριστιανός που βίασε τη μουσουλμάνα, πάει κι αυτός παράδεισο, γιατί το έκανε για την πίστη του και τη σημαία του; Μήπως θεωρούμε ότι αν κάποιος είναι τυλιγμένος με τη δική μας σημαία, είναι δικαιολογημένος για τα εγκλήματά του, ενώ ο άλλος όχι; Αν μέχρι εκεί φτάνει η ανθρωπιά μας, τότε η πατριωτική περηφάνια μας δεν αξίζει ούτε μισό δράμι.
Όσοι σε αυτή τη χώρα πίστεψαν στην ειρήνη και τη συμφιλίωση και επέλεξαν να σώσουν παρά να αφαιρέσουν ζωές, ο θάνατός τους δεν ήταν ηρωικός. Δεν έλαβαν τιμές και δόξες. Το κράτος επιλέγει ποιοι είναι οι ήρωες και για ποιους θα στηθούν μνημεία. Έτσι, άφησαν έξω από τη λίστα τη δική μου αγαπημένη κύπρια ηρωίδα. Δεν της έστησαν ποτέ προτομή για να της βάλω στεφάνι. Ούτε την ορθή ημερομηνία της θυσίας της δεν έγραψαν στον τάφο της. Την έκρυψαν σε ένα μικρό και ασήμαντο κοιμητήριο και φρόντισαν το όνομά της να ξεχαστεί. Καμιά σημαία δεν στολίζει τον τάφο της, ίσως γι’ αυτό είναι μια πραγματική Κύπρια. Στο μυαλό μου είναι η αρχαία Κύπρος, πριν τους σημαιοστολισμούς και τις διχόνοιες. Την αποκαλούσαν Τζεμαλιέ. Αν σας πουν πως ήταν πόρνη, μην τους πιστέψετε. Ήταν η θεά Αφροδίτη, που πέθανε στο νησί της, στις 21 Δεκεμβρίου το 1963. Πέθανε προσπαθώντας να σώσει τον έρωτά της και μαζί όλους τους έρωτες του κόσμου. Πέθανε για την αγάπη, τον έρωτα και τη συντροφικότητα. Όλοι όσοι σκοτώθηκαν ή σκότωσαν εκείνο το χάραμα, έγιναν ήρωες και τιμήθηκαν. Η δική μου ηρωίδα σύρθηκε στον δρόμο μέσα στα αίματά της, και κανείς από αυτούς που τυλίγονται τις σημαίες και φωνάζουν πύρινους λόγους, δεν έτρεξε να τη σώσει. Βογκούσε στην παγωμένη άσφαλτο μονάχη… Μετά σιωπή… Μετά, βροχή οι σφαίρες σε όλο το νησί…
Η Τζεμαλιέ -ή μήπως την έλεγαν Σαλιχέ Χασάν; Όχι, όχι, Αφροδίτη την έλεγαν…- δολοφονήθηκε από έναν «ήρωα», και μαζί της ξεψύχησε όλη η παλιά Κύπρος, κι ένα αιμάτινο ποτάμι ζωγραφίστηκε στον χάρτη μας. Δεν είναι σύνορα, δεν είναι οδοφράγματα, είναι γιοφύρια της ντροπής, που έκτισαν οι πατριδοκάπηλοι ηγέτες μας.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Avrupa 01/03/2022
Μην φοβάσαι Τζεμαλιέ.
Αν σιωπήσουμε εμείς
θα φωνάξουν οι πέτρες.
Αν σιωπήσουν οι πέτρες
θα τρανταχτεί η γη.
Αν η γη δεν τρανταχτεί
θα σου γράψω ένα στίχο
για να μην σε ξεχάσει ποτέ κανείς.
Αν μελετήσει κανείς τα εθνικά σύνορα όλων των κρατών, θα παρατηρήσει ότι δεν χαράχτηκαν στους χάρτες με μελάνι. Ζωγραφίστηκαν με ανθρώπινο αίμα καθημερινών ανθρώπων που οι ηγεμόνες τους, αφού τους φόρτισαν με εθνική υπερηφάνεια, τους έστειλαν στην μάχη. Πολύ σπάνια θα βρεις τα ονόματα αυτών των ηγεμόνων και των παιδιών τους ανάμεσα στους πεσόντες. Κρυμμένοι μέσα στη χλιδή των ανακτόρων τους, εισέπρατταν τη δόξα και τον πλούτο της νίκης. Οι πολιτικοί διατάζουν πολέμους, ο φτωχός λαός κάνει το «πατριωτικό» του καθήκον. Το μαγικό στην όλη υπόθεση, είναι ότι είτε κερδηθεί είτε χαθεί ο πόλεμος, με κάποιο μυστήριο μαγικό τρόπο, οι ηγέτες συνεχίζουν να πλουτίζουν. Βρίσκουν έναν τρόπο να παρουσιάζουν τη βία του πολέμου σαν κάτι το ένδοξο. Στήνουν προτομές και μνημεία ηρώων, τα τυλίγουν με σημαίες και τα κάνουν πλατφόρμες, πάνω στις οποίες παραδίδουν μαθήματα πατριωτισμού, χαρίζοντας πύρινους λόγους, ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν εξουσία και πλούτο. Έτσι, καταλήξαμε να προσκυνούμε σημαίες βουτηγμένες στο αίμα και μια ιστορία γραμμένη με ψέμα.
Σκεφτόμουν όλα τα πιο πάνω, περνώντας πριν λίγες μέρες τα οδοφράγματα, μετά από πολλά χρόνια. Δεν μοιάζουν με οδοφράγματα πλέον. Οργανώθηκαν κι έγιναν σαν σύνορα. Ακούς συχνά τον κόσμο να λέει «πέρασα τα σύνορα», γιατί πλέον έχουν συνηθίσει αυτή την κατάσταση που έχει επιβληθεί. Προηγουμένως, όταν περνούσαμε, δεν μας ζητούσαν ταυτότητα στα ελληνοκυπριακά οδοφράγματα. Τώρα μας ζητούν την ταυτότητα και την περνούν αυτόματα στο ηλεκτρονικό σύστημα. Τόσο αποφασισμένοι είναι πως δεν θα καταργηθούν ποτέ αυτά τα «σύνορα», που έκτισαν μνημεία στις διόδους, για να μας θυμίζουν πως απέναντι ζουν βάρβαροι.
Στην Κύπρο, ένα νησί 9.251τ.χλ, που στον παγκόσμιο χάρτη δεν είναι παρά μόνο μια μικρή κουκκίδα, ανεμίζουν τέσσερις κρατικές σημαίες. Η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η σημαία της ΤΔΒΚ, η σημαία της Ελλάδας και η σημαία της Τουρκίας. Οι δυο σημαίες ανήκουν σε νατοϊκές δυνάμεις, κι αν αυτό δεν σας λέει κάτι, εμένα μου λέει πολλά, αλλά είναι μεγάλο κεφάλαιο για να το αναλύσουμε σε αυτό το άρθρο. Ίσως το κάνουμε μια άλλη στιγμή. Έχουμε λοιπόν τέσσερις κρατικές σημαίες, για να επιλέξουμε για ποιαν είμαστε πρόθυμοι να σκοτώσουμε ή να σκοτωθούμε. Ανάλογα με τη σημαία, επιλέγουμε και ποιο ιστορικό αφήγημα να υιοθετήσουμε και σε ποιων ηρώων τα αγάλματα να βάζουμε στεφάνια. Άλλοι βάζουν στεφάνια στους τάφους των ηρώων της ΕΟΚΑ και της ΕΛΔΥΚ, άλλοι στους τάφους των ηρώων της ΤΜΤ και της ΤΟΥΡΔΥΚ κι άλλοι βάζουν στεφάνια στους τάφους των δολοφονηθέντων κουμουνιστών. Στο μεταξύ, ακόμα ανασύρουμε οστά αθώων Κυπρίων από τα πηγάδια και προσθέτουμε ήρωες στην ιστορία μας. Περπατάμε στη γη μας και δεν ξέρουμε αν τρίζουν κόκκαλα κάτω από τα πόδια μας και ποια σημαία σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους.
Αυτοί που ξεκλήρισαν την οικογένεια του Σουππουρή στο Παλαίκυθρο, είναι ήρωες ή εχθροί αυτής της χώρας; Αυτοί που σκότωσαν τα παιδιά στην Αλόα, είναι ήρωες ή εχθροί αυτής της χώρας; Αξίζει προτομή σε αυτούς που σκότωσαν τους άοπλους άντρες της Τόχνης, ή μήπως αξίζει σε αυτούς που σκότωσαν τους άοπλους άντρες της Άσσιας; Ο μουσουλμάνος που βίασε τη χριστιανή πάει παράδεισο, και ο χριστιανός που βίασε τη μουσουλμάνα, πάει κι αυτός παράδεισο, γιατί το έκανε για την πίστη του και τη σημαία του; Μήπως θεωρούμε ότι αν κάποιος είναι τυλιγμένος με τη δική μας σημαία, είναι δικαιολογημένος για τα εγκλήματά του, ενώ ο άλλος όχι; Αν μέχρι εκεί φτάνει η ανθρωπιά μας, τότε η πατριωτική περηφάνια μας δεν αξίζει ούτε μισό δράμι.
Όσοι σε αυτή τη χώρα πίστεψαν στην ειρήνη και τη συμφιλίωση και επέλεξαν να σώσουν παρά να αφαιρέσουν ζωές, ο θάνατός τους δεν ήταν ηρωικός. Δεν έλαβαν τιμές και δόξες. Το κράτος επιλέγει ποιοι είναι οι ήρωες και για ποιους θα στηθούν μνημεία. Έτσι, άφησαν έξω από τη λίστα τη δική μου αγαπημένη κύπρια ηρωίδα. Δεν της έστησαν ποτέ προτομή για να της βάλω στεφάνι. Ούτε την ορθή ημερομηνία της θυσίας της δεν έγραψαν στον τάφο της. Την έκρυψαν σε ένα μικρό και ασήμαντο κοιμητήριο και φρόντισαν το όνομά της να ξεχαστεί. Καμιά σημαία δεν στολίζει τον τάφο της, ίσως γι’ αυτό είναι μια πραγματική Κύπρια. Στο μυαλό μου είναι η αρχαία Κύπρος, πριν τους σημαιοστολισμούς και τις διχόνοιες. Την αποκαλούσαν Τζεμαλιέ. Αν σας πουν πως ήταν πόρνη, μην τους πιστέψετε. Ήταν η θεά Αφροδίτη, που πέθανε στο νησί της, στις 21 Δεκεμβρίου το 1963. Πέθανε προσπαθώντας να σώσει τον έρωτά της και μαζί όλους τους έρωτες του κόσμου. Πέθανε για την αγάπη, τον έρωτα και τη συντροφικότητα. Όλοι όσοι σκοτώθηκαν ή σκότωσαν εκείνο το χάραμα, έγιναν ήρωες και τιμήθηκαν. Η δική μου ηρωίδα σύρθηκε στον δρόμο μέσα στα αίματά της, και κανείς από αυτούς που τυλίγονται τις σημαίες και φωνάζουν πύρινους λόγους, δεν έτρεξε να τη σώσει. Βογκούσε στην παγωμένη άσφαλτο μονάχη… Μετά σιωπή… Μετά, βροχή οι σφαίρες σε όλο το νησί…
Η Τζεμαλιέ -ή μήπως την έλεγαν Σαλιχέ Χασάν; Όχι, όχι, Αφροδίτη την έλεγαν…- δολοφονήθηκε από έναν «ήρωα», και μαζί της ξεψύχησε όλη η παλιά Κύπρος, κι ένα αιμάτινο ποτάμι ζωγραφίστηκε στον χάρτη μας. Δεν είναι σύνορα, δεν είναι οδοφράγματα, είναι γιοφύρια της ντροπής, που έκτισαν οι πατριδοκάπηλοι ηγέτες μας.
Τόνι Αγκαστινιώτης