Σ’ αυτή τη γειτονιά
Avrupa 19/02/2023
Τόνι Αγκαστινιώτης
«Σ’ αυτή τη γειτονιά και βράδυ και πρωί
περάσαμε και χάσαμε ολόκληρη ζωή.
Σ’ αυτή τη γειτονιά μας πήραν οι καημοί
μας πήραν και μας πρόδωσαν για μια μπουκιά ψωμί.»
Μάνος Ελευθερίου
Μπορούν τα F16 να σταματήσουν τη γη όταν βρυχάται;
Μπορούν τα τανκς να ανασύρουν νεκρούς από τα ερείπια;
Μπορούν να χτιστούν πόλεις πάνω σε γαλάζιες πατρίδες
και σχολεία πάνω σε πλατφόρμες πετρελαίου;
Μπορούν οι πολιτικάντηδες να φέρουν ένα νεκρό βρέφος
πίσω στην θηλή της μάνας του;
Μπορούν οι σημαίες να ζυγίσουν την αξία μιας ζωής;
Έχει η ανθρωπιά ράτσα ή ο πόνος σύνορα;
Πόσο μακριά ήσουν γείτονα μου
κι ένοιωσα την γη σου να τρέμει κάτω απ΄ τα δικά μου πόδια;
Πώς η δική σου θάλασσα σήκωσε φουρτούνες στη δική μου ακρογιαλιά;
Γιατί έσμιξαν με τόση ευκολία τα μαύρα δάκρυα μας
κι έγινε ο σπαραγμός σου θρήνος στη ψυχή μου;
Δεν έχει το ίδιο βάρος η λέξη παιδί σ΄ όλες τις γλώσσες;
Πώς να φωτίσω ξανά την γειτονιάς μας με τα αγγελικά τους πρόσωπα;
Πού είναι τα ξωπόρτια του Άδη να πάω να στα φέρω;
Σ΄ αυτή την γειτονιά που μοιραζόμαστε,
είσαι τόσο κοντά και τόσο μακριά…
Μας χώρισαν με οδοφράγματα, λάβαρα, ξιφολόγχες
και ρητορικές μίσους και απέχθειας.
Με πρόσταξαν να σε μισώ, να σε αποκαλώ εχθρό
κι εγώ το μόνο που θέλω είναι να σε κρατήσω αγκαλιά,
τώρα που λείπει ο Αλάχ
να σε παρηγορήσω.
Δεν πιστεύω στον Ιερό Πόλεμο.
Πιστεύω στην Ιερή Αλληλεγγύη.
Θέλω να κάνω την καρδιά μου αποκούμπι,
να στηρίξεις απάνω τον πόνο σου,
μόνο αυτό τίποτ΄ άλλο.
Δεν έπιασαν οι ματόπετρες,
ούτε οι προσευχές, ούτε τα ξόρκια.
Μ΄ ακούς γείτονα;
Μείναμε γυμνοί.. άτεκνοι.. ορφανοί…
και σκάψαμε τη γη να κρύψουμε τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν εχθροί σ΄ αυτή τη γειτονιά.
Μόνο μια χούφτα ζιζάνια που ξεπετάχτηκαν στα στάρια
για να μας κλέψουν της ειρήνης το ψωμί…
όμως μπορέσαμε να κλάψουμε μαζί.
Avrupa 19/02/2023
Τόνι Αγκαστινιώτης
«Σ’ αυτή τη γειτονιά και βράδυ και πρωί
περάσαμε και χάσαμε ολόκληρη ζωή.
Σ’ αυτή τη γειτονιά μας πήραν οι καημοί
μας πήραν και μας πρόδωσαν για μια μπουκιά ψωμί.»
Μάνος Ελευθερίου
Μπορούν τα F16 να σταματήσουν τη γη όταν βρυχάται;
Μπορούν τα τανκς να ανασύρουν νεκρούς από τα ερείπια;
Μπορούν να χτιστούν πόλεις πάνω σε γαλάζιες πατρίδες
και σχολεία πάνω σε πλατφόρμες πετρελαίου;
Μπορούν οι πολιτικάντηδες να φέρουν ένα νεκρό βρέφος
πίσω στην θηλή της μάνας του;
Μπορούν οι σημαίες να ζυγίσουν την αξία μιας ζωής;
Έχει η ανθρωπιά ράτσα ή ο πόνος σύνορα;
Πόσο μακριά ήσουν γείτονα μου
κι ένοιωσα την γη σου να τρέμει κάτω απ΄ τα δικά μου πόδια;
Πώς η δική σου θάλασσα σήκωσε φουρτούνες στη δική μου ακρογιαλιά;
Γιατί έσμιξαν με τόση ευκολία τα μαύρα δάκρυα μας
κι έγινε ο σπαραγμός σου θρήνος στη ψυχή μου;
Δεν έχει το ίδιο βάρος η λέξη παιδί σ΄ όλες τις γλώσσες;
Πώς να φωτίσω ξανά την γειτονιάς μας με τα αγγελικά τους πρόσωπα;
Πού είναι τα ξωπόρτια του Άδη να πάω να στα φέρω;
Σ΄ αυτή την γειτονιά που μοιραζόμαστε,
είσαι τόσο κοντά και τόσο μακριά…
Μας χώρισαν με οδοφράγματα, λάβαρα, ξιφολόγχες
και ρητορικές μίσους και απέχθειας.
Με πρόσταξαν να σε μισώ, να σε αποκαλώ εχθρό
κι εγώ το μόνο που θέλω είναι να σε κρατήσω αγκαλιά,
τώρα που λείπει ο Αλάχ
να σε παρηγορήσω.
Δεν πιστεύω στον Ιερό Πόλεμο.
Πιστεύω στην Ιερή Αλληλεγγύη.
Θέλω να κάνω την καρδιά μου αποκούμπι,
να στηρίξεις απάνω τον πόνο σου,
μόνο αυτό τίποτ΄ άλλο.
Δεν έπιασαν οι ματόπετρες,
ούτε οι προσευχές, ούτε τα ξόρκια.
Μ΄ ακούς γείτονα;
Μείναμε γυμνοί.. άτεκνοι.. ορφανοί…
και σκάψαμε τη γη να κρύψουμε τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν εχθροί σ΄ αυτή τη γειτονιά.
Μόνο μια χούφτα ζιζάνια που ξεπετάχτηκαν στα στάρια
για να μας κλέψουν της ειρήνης το ψωμί…
όμως μπορέσαμε να κλάψουμε μαζί.