Proleterler
Avrupa 18/09/2022
Birkaç günlüğüne de olsa Kıbrıs’tan kaçmayı çok istiyordum… Roma da büyülü bir destinasyondu… Tarih severler, Roma İmparatorluğu’nun önemini ve Batılı düşüncenin gelişiminde oynadığı rolü çok iyi bilirler... Her ne kadar tarihçi olmasam da mütevazi görüşüme göre çağdaş dünya, antik Roma’nın bir evrimidir. Toplumsal eşitsizlikler, aynı zamanda günümüzün yozlaşmış siyasi uygulamaları, Roma’dakilerden pek farklı de değil… Faşizm, proletarya, kapitalizm gibi kelimelerin tarih boyunca yolculuk yapıp yüzyılımıza kadar bozulmadan ulaşması tesadüf değildir... Sadece kelime olarak değil, aynı zamanda sosyal olgular olarak da bozulmayarak, sanki DNA’mıza işlediler…
Colosseum, Pantheon gibi büyük anıtlara ve hatta Vatikan ve Aziz Petrus Bazilikası gibi en modern binalara bakarken, proletaryayı düşündüm… Proleterler (prolet-arius = fakir çocuklar) Roma’nın yoksul vatandaşlarıydı, kölelerden yarım basamak yukarıdaydılar... Hayatta kalmak için savaşan ve imparatorluğun yaratılması için küçük askerler doğuran işçi sınıfıydı... Antik Roma’nın heybetli tüm binalarını onlar inşa etti ve imparatorluğu kurmak için savaş alanlarında onların kanları döküldü... Roma soylularının kaprislerini gerçekleştirmek için, taşların ve mızrakların altında kaç kölenin ve proleterin hayatını kaybettiğini kimse bilmiyor...
Anıtlarda yazılanları okursun… Bu Agrippa tarafından, diğeri Titus tarafından inşa edilmiştir… Tarihi okursun… Bu savaşı Julius Caesar, bunu Mark Antony kazandı… Proleter görünmezdir… Onlar ölü istatistiklerinde bile bir rakamdan başka bir şey değildirler... İşareti kaydedilmemiş bir kayıp… Ancak o olmadan, hiçbir savaş kazanılamazdı… Tarihteki bilinçli kayıptır... Yüceltilmek amacıyla savaşmadı, çalışmadı… O sadece yevmiye için savaştı ve eminim ki sonunda ne fazlalık aldı ne de kendisine teşekkür edildiğini duydu… Tıpkı diğer çağlarda olmadığı gibi, adı, çağın bina-anıtlarında ve başka hiçbir yere kesinlikle kazınmadı...
Muhteşem Roma şehrinde dolaşırken bunları düşünüyordum. Uçağın mecburi inişi gibi, evde beni bekleyen elektrik faturası da bana mecburi iniş yaptırdı… Elektrik çarpmış gibi oldum. Altı yüz yirmi beş Euro ve elli altı Cent… Elektrik saatini Colloseum’un aydınlatmasına mı bağladılar diye düşündüm… Üç kez elektrik kurumuna gittim. Girişte durdum, cam kapıdan baktım… Beni yutmak isteyen kana susamış bir canavara benziyordu… Geri dönüp kaçtım… Ödemeye cesaret edemedim... Para değil, kanımı verecekmişim gibi hissettim... Tüylerim diken dikendi, zira bir noktada geri dönmek zorunda kalacağımı biliyordum... Teslim olmak için…
Bütün proleterler elektriği ödemeyi sonsuza dek reddederse ne olur, diye düşündüm. Ya bir pazartesi günü uyanıp maaşlar makul hale gelene kadar işe gitmeyi reddederlerse ne olacak? Arabaları garaja kilitleyip benzin almayı reddederlerse… Öğretmenler okula gitmeyi, öğrenciler de üniforma giymeyi reddederse… Polisler ve askerler görevlerini bırakıp grev kırıcı olmaktan grevciye dönüşürlerse… Bize kaos çıkacağını söyleyeceklerdi ama gerçekte zincirlerimiz kırılacak, çürümüş sistemleri alaşağı olacaktı.
Çıplak gerçek şu ki Elektrik Kurumu’nun cam kapısının önünde durduğumda, yabancılaşmayı fark ettim. Devletin bireye düşmanlığını… Marx ya da bir manifesto öyle söylediği için değil, 2022 yılının Eylül’ünde işsiz bir proleter olarak bunu içimde yaşadığım için… Bir insan kendini ne kadar yalnız hissedebilir? İnsan mı dedim ben? Modern Roma’da, onlarca yıl kan ve ter akıttıktan sonra, ülkeyi yöneten ekonomik elitin dizginlenemez iştahına harcanabilir hale gelen bir proleteri kast ediyorum….
Modern barbarlık arenasında kişisel hırslara yer yoktur… Etimizi parçalamak isteyen kana susamış canavarları ancak omuz omuza, kalkan kalkana, birlik içinde yenebiliriz.
Ave Caesar, morituri te salutant!
Tony Angastiniotis
Avrupa 18/09/2022
Birkaç günlüğüne de olsa Kıbrıs’tan kaçmayı çok istiyordum… Roma da büyülü bir destinasyondu… Tarih severler, Roma İmparatorluğu’nun önemini ve Batılı düşüncenin gelişiminde oynadığı rolü çok iyi bilirler... Her ne kadar tarihçi olmasam da mütevazi görüşüme göre çağdaş dünya, antik Roma’nın bir evrimidir. Toplumsal eşitsizlikler, aynı zamanda günümüzün yozlaşmış siyasi uygulamaları, Roma’dakilerden pek farklı de değil… Faşizm, proletarya, kapitalizm gibi kelimelerin tarih boyunca yolculuk yapıp yüzyılımıza kadar bozulmadan ulaşması tesadüf değildir... Sadece kelime olarak değil, aynı zamanda sosyal olgular olarak da bozulmayarak, sanki DNA’mıza işlediler…
Colosseum, Pantheon gibi büyük anıtlara ve hatta Vatikan ve Aziz Petrus Bazilikası gibi en modern binalara bakarken, proletaryayı düşündüm… Proleterler (prolet-arius = fakir çocuklar) Roma’nın yoksul vatandaşlarıydı, kölelerden yarım basamak yukarıdaydılar... Hayatta kalmak için savaşan ve imparatorluğun yaratılması için küçük askerler doğuran işçi sınıfıydı... Antik Roma’nın heybetli tüm binalarını onlar inşa etti ve imparatorluğu kurmak için savaş alanlarında onların kanları döküldü... Roma soylularının kaprislerini gerçekleştirmek için, taşların ve mızrakların altında kaç kölenin ve proleterin hayatını kaybettiğini kimse bilmiyor...
Anıtlarda yazılanları okursun… Bu Agrippa tarafından, diğeri Titus tarafından inşa edilmiştir… Tarihi okursun… Bu savaşı Julius Caesar, bunu Mark Antony kazandı… Proleter görünmezdir… Onlar ölü istatistiklerinde bile bir rakamdan başka bir şey değildirler... İşareti kaydedilmemiş bir kayıp… Ancak o olmadan, hiçbir savaş kazanılamazdı… Tarihteki bilinçli kayıptır... Yüceltilmek amacıyla savaşmadı, çalışmadı… O sadece yevmiye için savaştı ve eminim ki sonunda ne fazlalık aldı ne de kendisine teşekkür edildiğini duydu… Tıpkı diğer çağlarda olmadığı gibi, adı, çağın bina-anıtlarında ve başka hiçbir yere kesinlikle kazınmadı...
Muhteşem Roma şehrinde dolaşırken bunları düşünüyordum. Uçağın mecburi inişi gibi, evde beni bekleyen elektrik faturası da bana mecburi iniş yaptırdı… Elektrik çarpmış gibi oldum. Altı yüz yirmi beş Euro ve elli altı Cent… Elektrik saatini Colloseum’un aydınlatmasına mı bağladılar diye düşündüm… Üç kez elektrik kurumuna gittim. Girişte durdum, cam kapıdan baktım… Beni yutmak isteyen kana susamış bir canavara benziyordu… Geri dönüp kaçtım… Ödemeye cesaret edemedim... Para değil, kanımı verecekmişim gibi hissettim... Tüylerim diken dikendi, zira bir noktada geri dönmek zorunda kalacağımı biliyordum... Teslim olmak için…
Bütün proleterler elektriği ödemeyi sonsuza dek reddederse ne olur, diye düşündüm. Ya bir pazartesi günü uyanıp maaşlar makul hale gelene kadar işe gitmeyi reddederlerse ne olacak? Arabaları garaja kilitleyip benzin almayı reddederlerse… Öğretmenler okula gitmeyi, öğrenciler de üniforma giymeyi reddederse… Polisler ve askerler görevlerini bırakıp grev kırıcı olmaktan grevciye dönüşürlerse… Bize kaos çıkacağını söyleyeceklerdi ama gerçekte zincirlerimiz kırılacak, çürümüş sistemleri alaşağı olacaktı.
Çıplak gerçek şu ki Elektrik Kurumu’nun cam kapısının önünde durduğumda, yabancılaşmayı fark ettim. Devletin bireye düşmanlığını… Marx ya da bir manifesto öyle söylediği için değil, 2022 yılının Eylül’ünde işsiz bir proleter olarak bunu içimde yaşadığım için… Bir insan kendini ne kadar yalnız hissedebilir? İnsan mı dedim ben? Modern Roma’da, onlarca yıl kan ve ter akıttıktan sonra, ülkeyi yöneten ekonomik elitin dizginlenemez iştahına harcanabilir hale gelen bir proleteri kast ediyorum….
Modern barbarlık arenasında kişisel hırslara yer yoktur… Etimizi parçalamak isteyen kana susamış canavarları ancak omuz omuza, kalkan kalkana, birlik içinde yenebiliriz.
Ave Caesar, morituri te salutant!
Tony Angastiniotis