Προς τα πού θα βαδίσουμε;
Avrupa 12/02/2023
Τόνι Αγκαστινιώτης
Δημοσιεύοντας την περασμένη εβδομάδα την ανακοίνωση της Αριστερής Πτέρυγας για τις δημοτικές εκλογές, ίσως πολλοί σύντροφοι να διαφώνησαν με αυτές τις εκτιμήσεις. Σε αυτό όμως που πιστεύω λίγοι θα διαφώνησαν είναι η τελευταία παράγραφος της ανακοίνωσης η οποία έλεγε τα εξής: «Ειδικά στο θέμα του Κυπριακού, η Αριστερά, ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή, έχουν καθήκον να προχωρήσουν σε αποφασιστικά βήματα ενότητας στην προσπάθεια χάραξης κοινής πολιτικής που να κερδίσει τις δύο κοινότητες σε μια πορεία αγώνα για τη λύση του Κυπριακού».
‘Οταν ξεκίνησε η σταδιακή μεθόδευση της διχοτόμησης της Κύπρου από τους εθνικιστές υπερπατριώτες της χώρας μας, στο στόχαστρο των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες βρέθηκαν οι κομμουνιστές. Οι διεθνιστικές και ταξικές θέσεις των κομμουνιστών ήταν εμπόδιο στα σχέδια των εθνικιστών. Με απειλές, τραμπουκισμούς και πολιτικές δολοφονίες κατάφεραν να σιγήσουν σε μεγάλο βαθμό τη συνεργασία και τον κοινό αγώνα της εργατικής τάξης. Το 1974 με την επιβολή της διχοτόμησης διά της βίας, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα, μέχρι που άνοιξαν τα οδοφράγματα και η πιθανότητα ενός κοινού αγώνα με φυσική επαφή, έγινε ξανά εφικτός.
Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και παρόλο που οι επαφές άρχισαν να φέρνουν κοντά τις αριστερές δυνάμεις, εντούτοις δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια κοινή πολιτική παράταξη παρόλες τις διεθνιστικές μας απόψεις. Πέρα από την γεωγραφική διχοτόμηση που επέβαλε ο εθνικισμός, υπάρχει και η εσωτερική διχοτόμηση των διάφορων πολιτικών ομάδων στις αριστερές οργανώσεις. Διαφορές που πολλές φορές οφείλονται είτε σε δογματικές ερμηνείες που μας δίνουν ταυτότητα– εγώ είμαι Τροτσκιστής, εγώ Λενινιστής, εγώ…- είτε σε διαφορετικές εκτιμήσεις όσον αφορά την πολιτική κατάσταση του σήμερα και ποια δράση πρέπει να ακολουθηθεί.
Σκοπός μου σε αυτό το άρθρο δεν είναι να θίξω τα διάφορα λάθη που έκανε η αριστερά και τις ευθύνες που βαραίνουν το όποιο πολιτικό κόμμα ή οργάνωση. Το σημαντικό είναι τί κάνουμε από δω και πέρα. Πώς προχωράμε μπροστά σαν εργατική τάξη για το καλό της πατρίδας μας και πως θα ανατρέψουμε την άρχουσα τάξη, η οποία διαιρώντας μας, κατάφερε να βασιλέψει.
Ο Βλαντιμίρ Λένιν στις Θέσεις του Απρίλη 1917, σε μια πολύ ρευστή στιγμή της Ρωσικής επανάστασης, όπου οι διασπαστικές φωνές απειλούσαν την ενότητα, έγραψε τα εξής: «Το ζήτημα δε βρίσκεται στο πόσο γρήγορα θα βαδίσουμε, αλλά προς τα πού θα βαδίσουμε. Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο αν οι εργάτες είναι προετοιμασμένοι, αλλά στο πώς και για ποιό σκοπό να τους προετοιμάσουμε.» Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα που πρέπει να συλλογιστούμε αυτές τις κρίσιμες ώρες. Μας σηκώνει να περπατάμε χώρια κι ο καθένας το βιολί του; Μήπως ήρθε η ώρα να ενωθεί πολιτικά η διεθνιστική αριστερά της Κύπρου και να δώσει το παρόν της στην ιστορία; Γιατί η γυμνή αλήθεια είναι πως τώρα είμαστε στο περιθώριο. Βγαίνουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς και είναι όλες εναντίον μας. Η άρχουσα τάξη παίζει την μουσική κι εμείς χορεύουμε κυκλικά στο γαϊτανάκι που μας έστησαν.
Προσωπικά πιστεύω πως ήρθε η ιστορική στιγμή να ενωθούμε, να γίνει το «εγώ», «εμείς». Να ενώσουμε αίμα και ιδρώτα, φωνή και δράση. Πρέπει να συνεννοηθούμε για να σμίξουν οι ζωές μας και να δώσουμε τον πολιτικό μας αγώνα σαν να μην υπάρχουν οδοφράγματα. Αν όχι για την ιδεολογία, τουλάχιστο από αγάπη για τη γη και τον λαό μας… με όλα τα κουσούρια του…
Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, μα χωρίς και τις δύο φτερούγες του δεν μπορεί να φτάσει στον ουρανό μας.
Avrupa 12/02/2023
Τόνι Αγκαστινιώτης
Δημοσιεύοντας την περασμένη εβδομάδα την ανακοίνωση της Αριστερής Πτέρυγας για τις δημοτικές εκλογές, ίσως πολλοί σύντροφοι να διαφώνησαν με αυτές τις εκτιμήσεις. Σε αυτό όμως που πιστεύω λίγοι θα διαφώνησαν είναι η τελευταία παράγραφος της ανακοίνωσης η οποία έλεγε τα εξής: «Ειδικά στο θέμα του Κυπριακού, η Αριστερά, ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή, έχουν καθήκον να προχωρήσουν σε αποφασιστικά βήματα ενότητας στην προσπάθεια χάραξης κοινής πολιτικής που να κερδίσει τις δύο κοινότητες σε μια πορεία αγώνα για τη λύση του Κυπριακού».
‘Οταν ξεκίνησε η σταδιακή μεθόδευση της διχοτόμησης της Κύπρου από τους εθνικιστές υπερπατριώτες της χώρας μας, στο στόχαστρο των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες βρέθηκαν οι κομμουνιστές. Οι διεθνιστικές και ταξικές θέσεις των κομμουνιστών ήταν εμπόδιο στα σχέδια των εθνικιστών. Με απειλές, τραμπουκισμούς και πολιτικές δολοφονίες κατάφεραν να σιγήσουν σε μεγάλο βαθμό τη συνεργασία και τον κοινό αγώνα της εργατικής τάξης. Το 1974 με την επιβολή της διχοτόμησης διά της βίας, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα, μέχρι που άνοιξαν τα οδοφράγματα και η πιθανότητα ενός κοινού αγώνα με φυσική επαφή, έγινε ξανά εφικτός.
Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και παρόλο που οι επαφές άρχισαν να φέρνουν κοντά τις αριστερές δυνάμεις, εντούτοις δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια κοινή πολιτική παράταξη παρόλες τις διεθνιστικές μας απόψεις. Πέρα από την γεωγραφική διχοτόμηση που επέβαλε ο εθνικισμός, υπάρχει και η εσωτερική διχοτόμηση των διάφορων πολιτικών ομάδων στις αριστερές οργανώσεις. Διαφορές που πολλές φορές οφείλονται είτε σε δογματικές ερμηνείες που μας δίνουν ταυτότητα– εγώ είμαι Τροτσκιστής, εγώ Λενινιστής, εγώ…- είτε σε διαφορετικές εκτιμήσεις όσον αφορά την πολιτική κατάσταση του σήμερα και ποια δράση πρέπει να ακολουθηθεί.
Σκοπός μου σε αυτό το άρθρο δεν είναι να θίξω τα διάφορα λάθη που έκανε η αριστερά και τις ευθύνες που βαραίνουν το όποιο πολιτικό κόμμα ή οργάνωση. Το σημαντικό είναι τί κάνουμε από δω και πέρα. Πώς προχωράμε μπροστά σαν εργατική τάξη για το καλό της πατρίδας μας και πως θα ανατρέψουμε την άρχουσα τάξη, η οποία διαιρώντας μας, κατάφερε να βασιλέψει.
Ο Βλαντιμίρ Λένιν στις Θέσεις του Απρίλη 1917, σε μια πολύ ρευστή στιγμή της Ρωσικής επανάστασης, όπου οι διασπαστικές φωνές απειλούσαν την ενότητα, έγραψε τα εξής: «Το ζήτημα δε βρίσκεται στο πόσο γρήγορα θα βαδίσουμε, αλλά προς τα πού θα βαδίσουμε. Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο αν οι εργάτες είναι προετοιμασμένοι, αλλά στο πώς και για ποιό σκοπό να τους προετοιμάσουμε.» Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα που πρέπει να συλλογιστούμε αυτές τις κρίσιμες ώρες. Μας σηκώνει να περπατάμε χώρια κι ο καθένας το βιολί του; Μήπως ήρθε η ώρα να ενωθεί πολιτικά η διεθνιστική αριστερά της Κύπρου και να δώσει το παρόν της στην ιστορία; Γιατί η γυμνή αλήθεια είναι πως τώρα είμαστε στο περιθώριο. Βγαίνουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς και είναι όλες εναντίον μας. Η άρχουσα τάξη παίζει την μουσική κι εμείς χορεύουμε κυκλικά στο γαϊτανάκι που μας έστησαν.
Προσωπικά πιστεύω πως ήρθε η ιστορική στιγμή να ενωθούμε, να γίνει το «εγώ», «εμείς». Να ενώσουμε αίμα και ιδρώτα, φωνή και δράση. Πρέπει να συνεννοηθούμε για να σμίξουν οι ζωές μας και να δώσουμε τον πολιτικό μας αγώνα σαν να μην υπάρχουν οδοφράγματα. Αν όχι για την ιδεολογία, τουλάχιστο από αγάπη για τη γη και τον λαό μας… με όλα τα κουσούρια του…
Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, μα χωρίς και τις δύο φτερούγες του δεν μπορεί να φτάσει στον ουρανό μας.