Πενταμερής ένα βήμα μετά
21/05/21
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ στο ΦΒ το τελευταίο διάστημα, δεν έχω πολλά να πω και με κερδίζει η σιωπή. Με ρωτούν οι φίλοι να τους πω την άποψη μου για την Πενταμερή. «Είμαστε ένα βήμα πριν την διχοτόμηση;» με ρώτησε ένας φίλος και εκπλάγηκα με το «πριν». Η σωστή λέξη είναι «μετά». Με δύο ηγεσίες που προωθούν την διχοτόμηση, πως μπορείς να ελπίζεις σε αυριανή λύση; Ακούστε στα πάνελ όλους του πολιτικούς, όλων των παρατάξεων, τί έγνοια έχουν; «Να μην αποενοχοποιηθεί η Τουρκία», λένε. Με μια τέτοια έγνοια στο μυαλό δεν διαπραγματεύεσαι λύση, αλλά παράλυση. Σκεφθείτε το, δεν θα το αναπτύξω.
Το Κυπριακό το ζω από μια άλλη οπτική γωνία που πολύ δύσκολα θα μπορούσα να την εξηγήσω. Στα 3 χρόνια που έζησα στην βόρεια Κύπρο, έζησα σαν ένα αναπόσπαστο μέλος της Τ/Κ κοινωνίας. Με εξαίρεση την γλώσσα, δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να αισθανθεί ξένος, επισκέπτης ή πάροικος μέσα στην πατρίδα μου. Ενώθηκα με την άλλη μισή ιστορία του λαού μου, έζησα τις αγωνίες του σαν δικές μου, γιατί ήταν δικές μου, ένοιωσα τις χαρές και τον πόνο του, γιατί ήταν και δικός μου πόνος. Δεν νίκησα την διχοτόμηση απλά γεωγραφικά, αλλά μέσα σε όλο μου το είναι. Μέσα σε αυτή την ένωση έγινα ολοκληρωμένος Κύπριος, γιατί αφουγκράστηκα το άλλο μισό της καρδίας μου.
Γνώρισα λόγιους κι εργάτες, μουσικούς και ψαράδες, έμπορους, γεωργούς, αληταράδες, πολιτικούς, νομικούς, πόρνες και μαθητάδες, κουμουνιστές, φασίστες, θρησκόληπτους και αθεόφοβους, ράφτες και γραφιάδες, αστυνόμους και νοσοκόμους, κτιστάδες και τεμπέληδες ονειροπόλους κι ότι λογής ανθρώπους παράγει το χώμα της γης μας. Έζησα το 63’ και το 74’ κι από τις δυο οπτικές γωνίες και συγκεράστηκαν μέσα μου τα δύο αφήγημα κι έγιναν ένα, το αφήγημα του Κυπραίου.
Τώρα στο ένα βήμα μετά την διχοτόμηση, είναι δύσκολο να περιγράψω πως βλέπω εγώ αυτό που ονομάζεται Κυπριακό Πρόβλημα. Είναι ο τρόπος που το ζω αλλιώτικος, γιατί το «εμείς και «εκείνοι» δεν μπορεί να λειτουργήσει βιωματικά μέσα στην ύπαρξη μου. Είμαι μαζί σας και με τους άλλους ταυτόχρονα, όχι γιατί συμβιβάζομαι, αλλά γιατί στο δικό μου καθεστώς υπάρχει μόνο το ΕΜΕΙΣ. Η ταυτότητα μου δεν ανήκει σε κανένα από τα δυο καθεστώτα. Ναι καθεστώτα είπα , δεν αποσύρω.
Ολόκληρη η Κύπρος πάλλεται μέσα στην καρδία μου αδιαίρετη κι όσα στραβά κι αν κάνουν αυτά τα πολιτικά σιχάματα που κράτησαν με ιδρώτα και αίμα την πατρίδα διαιρεμένη, η ψυχή μου θα ταξιδεύει για πάντα στις κορφές της ελεύθερη. Δεν περιμένω από κανέναν πολιτικό να μου καθορίσει τί και ποιά είναι η πατρίδα μου και ποιοί οι συμπολίτες μου. Αυτό που εσείς οι ακαλλιέργητοι πολιτικοί και στρατιωτικοί διαιρέσατε, στην δική μου ψυχή θα είναι πάντα ένα.
Το να μπορείς να διαβάζεις ένα ερωτικό ποίημα κι αντί στο μυαλό σου να τριγυρνά η όψη μιας γυναίκας, να γεμίζουν τα μάτια σου εικόνες από τα βουνά, τους κάμπους και τις γαλάζιες ακτές της πατρίδας σου και να λιώνεις από έρωτα, αυτό θα πει πατριώτης. Αν δεν έκλαψες ποτέ νοιώθοντας αυτή την ανατριχιαστική ηδονή μέσα στις φλέβες σου, μην ψάχνεις για πολιτικές καριέρες και ηγετικές θέσεις, δεν έχεις τίποτα να δώσεις.
Τόνι Αγκαστινιώτης
21/05/21
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ στο ΦΒ το τελευταίο διάστημα, δεν έχω πολλά να πω και με κερδίζει η σιωπή. Με ρωτούν οι φίλοι να τους πω την άποψη μου για την Πενταμερή. «Είμαστε ένα βήμα πριν την διχοτόμηση;» με ρώτησε ένας φίλος και εκπλάγηκα με το «πριν». Η σωστή λέξη είναι «μετά». Με δύο ηγεσίες που προωθούν την διχοτόμηση, πως μπορείς να ελπίζεις σε αυριανή λύση; Ακούστε στα πάνελ όλους του πολιτικούς, όλων των παρατάξεων, τί έγνοια έχουν; «Να μην αποενοχοποιηθεί η Τουρκία», λένε. Με μια τέτοια έγνοια στο μυαλό δεν διαπραγματεύεσαι λύση, αλλά παράλυση. Σκεφθείτε το, δεν θα το αναπτύξω.
Το Κυπριακό το ζω από μια άλλη οπτική γωνία που πολύ δύσκολα θα μπορούσα να την εξηγήσω. Στα 3 χρόνια που έζησα στην βόρεια Κύπρο, έζησα σαν ένα αναπόσπαστο μέλος της Τ/Κ κοινωνίας. Με εξαίρεση την γλώσσα, δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να αισθανθεί ξένος, επισκέπτης ή πάροικος μέσα στην πατρίδα μου. Ενώθηκα με την άλλη μισή ιστορία του λαού μου, έζησα τις αγωνίες του σαν δικές μου, γιατί ήταν δικές μου, ένοιωσα τις χαρές και τον πόνο του, γιατί ήταν και δικός μου πόνος. Δεν νίκησα την διχοτόμηση απλά γεωγραφικά, αλλά μέσα σε όλο μου το είναι. Μέσα σε αυτή την ένωση έγινα ολοκληρωμένος Κύπριος, γιατί αφουγκράστηκα το άλλο μισό της καρδίας μου.
Γνώρισα λόγιους κι εργάτες, μουσικούς και ψαράδες, έμπορους, γεωργούς, αληταράδες, πολιτικούς, νομικούς, πόρνες και μαθητάδες, κουμουνιστές, φασίστες, θρησκόληπτους και αθεόφοβους, ράφτες και γραφιάδες, αστυνόμους και νοσοκόμους, κτιστάδες και τεμπέληδες ονειροπόλους κι ότι λογής ανθρώπους παράγει το χώμα της γης μας. Έζησα το 63’ και το 74’ κι από τις δυο οπτικές γωνίες και συγκεράστηκαν μέσα μου τα δύο αφήγημα κι έγιναν ένα, το αφήγημα του Κυπραίου.
Τώρα στο ένα βήμα μετά την διχοτόμηση, είναι δύσκολο να περιγράψω πως βλέπω εγώ αυτό που ονομάζεται Κυπριακό Πρόβλημα. Είναι ο τρόπος που το ζω αλλιώτικος, γιατί το «εμείς και «εκείνοι» δεν μπορεί να λειτουργήσει βιωματικά μέσα στην ύπαρξη μου. Είμαι μαζί σας και με τους άλλους ταυτόχρονα, όχι γιατί συμβιβάζομαι, αλλά γιατί στο δικό μου καθεστώς υπάρχει μόνο το ΕΜΕΙΣ. Η ταυτότητα μου δεν ανήκει σε κανένα από τα δυο καθεστώτα. Ναι καθεστώτα είπα , δεν αποσύρω.
Ολόκληρη η Κύπρος πάλλεται μέσα στην καρδία μου αδιαίρετη κι όσα στραβά κι αν κάνουν αυτά τα πολιτικά σιχάματα που κράτησαν με ιδρώτα και αίμα την πατρίδα διαιρεμένη, η ψυχή μου θα ταξιδεύει για πάντα στις κορφές της ελεύθερη. Δεν περιμένω από κανέναν πολιτικό να μου καθορίσει τί και ποιά είναι η πατρίδα μου και ποιοί οι συμπολίτες μου. Αυτό που εσείς οι ακαλλιέργητοι πολιτικοί και στρατιωτικοί διαιρέσατε, στην δική μου ψυχή θα είναι πάντα ένα.
Το να μπορείς να διαβάζεις ένα ερωτικό ποίημα κι αντί στο μυαλό σου να τριγυρνά η όψη μιας γυναίκας, να γεμίζουν τα μάτια σου εικόνες από τα βουνά, τους κάμπους και τις γαλάζιες ακτές της πατρίδας σου και να λιώνεις από έρωτα, αυτό θα πει πατριώτης. Αν δεν έκλαψες ποτέ νοιώθοντας αυτή την ανατριχιαστική ηδονή μέσα στις φλέβες σου, μην ψάχνεις για πολιτικές καριέρες και ηγετικές θέσεις, δεν έχεις τίποτα να δώσεις.
Τόνι Αγκαστινιώτης