Μπορεί να γιορταστεί ο πόλεμος;
Avrupa 17/07/2022
Το ποιο κάτω άρθρο το είχα δημοσιεύσει στην Afrika στις 20 Ιούλη 2006. Τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε από τότε. Ούτε το Κυπριακό λύθηκε, ούτε οι απόψεις μου αλλάξαν. Το αναδημοσιεύω ξανά σήμερα, με την ελπίδα να φτάσουν οι προβληματισμοί μου στην νεότερη γενιά.
Οι εορτασμοί σας στις 20 Ιουλίου με εκπλήσσουν. Πώς μπορεί να γιορτάζει κανείς τον πόλεμο; Ποιος μπορεί να μου πει ότι έχει καλές αναμνήσεις από τον πόλεμο; Ποιος μπορεί, όταν κοιτάζει πίσω σε εκείνες τις μέρες να πει: «Ήταν καλές μέρες, ας γιορτάσουμε τις καλές αναμνήσεις του πολέμου»;
Πώς μπορώ να γιορτάσω τον θάνατο της μικρής Σελτέν, που δολοφονήθηκε στο χωριό Αλόα, όταν ήταν μόλις δεκαέξι ημερών; Πώς μπορώ να γιορτάσω τη δολοφονία τουρκοκύπριων ανδρών στην Τόχνη ή ελληνοκύπριων ανδρών στην Άσσια, όταν σήμερα εξακολουθούν να ψάχνουν ίχνη DNA, για ταυτοποίηση των οστών τους; Πώς μπορώ να γιορτάσω τον πόνο γυναικών που βιάστηκαν, παιδιών που σκοτώθηκαν και στις δύο κοινότητες;
Τι γιορτάζετε; Τους αριστερούς που δολοφόνησε η ΕΟΚΑ Β΄, τον θάνατο των ελλήνων στρατιωτών που είναι θαμμένοι στη Μακεδονίτισσα ή τους τούρκους στρατιώτες που είναι θαμμένοι στον Βόσπορο; Τι γιορτάζετε; Τον πόνο των μανάδων, τα ορφανά ή τις χήρες που υποφέρουν, από όποια κοινότητα κι αν προέρχονται; Ο μόνος λόγος που εμείς θυμόμαστε τους προσφυγικούς καταυλισμούς και τις ουρές με τα συσσίτια, είναι επειδή ήμασταν αρκετά τυχεροί και επιζήσαμε του ολοκαυτώματος.
Πώς θα μπορείτε να γιορτάσετε τη δολοφονία της οικογένειας του Αλί Φαΐκ, -που είναι σαν πατέρας μου- από την EOKA B; Γιορτάζετε, λοιπόν, τη δολοφονία ολόκληρης της οικογένειας της Χαρίτας Μαντόλες, που έγινε μπροστά στα μάτια της; Είστε χαρούμενοι που χάσατε το σπίτι σας στην Πάφο, και πρέπει να είμαι κι εγώ χαρούμενος που δεν μπορώ να επιστρέψω στο δικό μου στην Αμμόχωστο;
Ακούω μερικούς από εσάς να λένε: «Έλληνες ξεκίνησαν τα πάντα.» Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ποιος ρίχνει την πρώτη πέτρα, ποιος έχει δίκιο και ποιος κάνει λάθος. Όπως γνωρίζετε, είμαι ένας από αυτούς που αναγνωρίζουν τα εγκλήματα της κοινότητάς του, και γι΄ αυτό με αποκαλούν προδότη. Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω, είναι η νοοτροπία πίσω από τους εορτασμούς. Ποιος γιορτάζει και γιατί; Ποιος είναι ο νικητής αυτού του πολέμου;
Μπορείτε ακόμα να πείτε: «Γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας από τους Ελληνοκύπριους». Τότε σας ρωτώ: Γιατί κάνατε συγκεντρώσεις για την ενοποίηση των δύο κοινοτήτων και για μια ενωμένη Κύπρο, στην πλατεία «Ινονού»; Θυμάμαι τα νεαρά κορίτσια που χόρευαν την «Τηλλυρκώτισσα» και φώναζαν υπέρ της λύσης, καθώς και τις παθιασμένες ομιλίες των πολιτικών ηγετών και τα συνθήματα της ειρήνης. Ακόμα κι αν κάποιος δεν γνώριζε ούτε λέξη τουρκικά, η όλη ατμόσφαιρα προκαλούσε ανατριχίλα.
Γι’ αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γιορτάζετε τον πόλεμο. Κατά τη γνώμη μου, όλοι οι Κύπριοι θα πρέπει να συγκεντρώνονται μαζί, μεταξύ 15 και 20 Ιουλίου, και να ενώνουν τα δάκρυά τους για όλους τους αθώους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο σοβινισμός είναι ο κύριος εχθρός που μας χωρίζει, και πρέπει να τον πολεμήσουμε μαζί.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Avrupa 17/07/2022
Το ποιο κάτω άρθρο το είχα δημοσιεύσει στην Afrika στις 20 Ιούλη 2006. Τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε από τότε. Ούτε το Κυπριακό λύθηκε, ούτε οι απόψεις μου αλλάξαν. Το αναδημοσιεύω ξανά σήμερα, με την ελπίδα να φτάσουν οι προβληματισμοί μου στην νεότερη γενιά.
Οι εορτασμοί σας στις 20 Ιουλίου με εκπλήσσουν. Πώς μπορεί να γιορτάζει κανείς τον πόλεμο; Ποιος μπορεί να μου πει ότι έχει καλές αναμνήσεις από τον πόλεμο; Ποιος μπορεί, όταν κοιτάζει πίσω σε εκείνες τις μέρες να πει: «Ήταν καλές μέρες, ας γιορτάσουμε τις καλές αναμνήσεις του πολέμου»;
Πώς μπορώ να γιορτάσω τον θάνατο της μικρής Σελτέν, που δολοφονήθηκε στο χωριό Αλόα, όταν ήταν μόλις δεκαέξι ημερών; Πώς μπορώ να γιορτάσω τη δολοφονία τουρκοκύπριων ανδρών στην Τόχνη ή ελληνοκύπριων ανδρών στην Άσσια, όταν σήμερα εξακολουθούν να ψάχνουν ίχνη DNA, για ταυτοποίηση των οστών τους; Πώς μπορώ να γιορτάσω τον πόνο γυναικών που βιάστηκαν, παιδιών που σκοτώθηκαν και στις δύο κοινότητες;
Τι γιορτάζετε; Τους αριστερούς που δολοφόνησε η ΕΟΚΑ Β΄, τον θάνατο των ελλήνων στρατιωτών που είναι θαμμένοι στη Μακεδονίτισσα ή τους τούρκους στρατιώτες που είναι θαμμένοι στον Βόσπορο; Τι γιορτάζετε; Τον πόνο των μανάδων, τα ορφανά ή τις χήρες που υποφέρουν, από όποια κοινότητα κι αν προέρχονται; Ο μόνος λόγος που εμείς θυμόμαστε τους προσφυγικούς καταυλισμούς και τις ουρές με τα συσσίτια, είναι επειδή ήμασταν αρκετά τυχεροί και επιζήσαμε του ολοκαυτώματος.
Πώς θα μπορείτε να γιορτάσετε τη δολοφονία της οικογένειας του Αλί Φαΐκ, -που είναι σαν πατέρας μου- από την EOKA B; Γιορτάζετε, λοιπόν, τη δολοφονία ολόκληρης της οικογένειας της Χαρίτας Μαντόλες, που έγινε μπροστά στα μάτια της; Είστε χαρούμενοι που χάσατε το σπίτι σας στην Πάφο, και πρέπει να είμαι κι εγώ χαρούμενος που δεν μπορώ να επιστρέψω στο δικό μου στην Αμμόχωστο;
Ακούω μερικούς από εσάς να λένε: «Έλληνες ξεκίνησαν τα πάντα.» Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ποιος ρίχνει την πρώτη πέτρα, ποιος έχει δίκιο και ποιος κάνει λάθος. Όπως γνωρίζετε, είμαι ένας από αυτούς που αναγνωρίζουν τα εγκλήματα της κοινότητάς του, και γι΄ αυτό με αποκαλούν προδότη. Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω, είναι η νοοτροπία πίσω από τους εορτασμούς. Ποιος γιορτάζει και γιατί; Ποιος είναι ο νικητής αυτού του πολέμου;
Μπορείτε ακόμα να πείτε: «Γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας από τους Ελληνοκύπριους». Τότε σας ρωτώ: Γιατί κάνατε συγκεντρώσεις για την ενοποίηση των δύο κοινοτήτων και για μια ενωμένη Κύπρο, στην πλατεία «Ινονού»; Θυμάμαι τα νεαρά κορίτσια που χόρευαν την «Τηλλυρκώτισσα» και φώναζαν υπέρ της λύσης, καθώς και τις παθιασμένες ομιλίες των πολιτικών ηγετών και τα συνθήματα της ειρήνης. Ακόμα κι αν κάποιος δεν γνώριζε ούτε λέξη τουρκικά, η όλη ατμόσφαιρα προκαλούσε ανατριχίλα.
Γι’ αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γιορτάζετε τον πόλεμο. Κατά τη γνώμη μου, όλοι οι Κύπριοι θα πρέπει να συγκεντρώνονται μαζί, μεταξύ 15 και 20 Ιουλίου, και να ενώνουν τα δάκρυά τους για όλους τους αθώους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο σοβινισμός είναι ο κύριος εχθρός που μας χωρίζει, και πρέπει να τον πολεμήσουμε μαζί.
Τόνι Αγκαστινιώτης