Με αθόρυβες μπουλντόζες ανοίγουν ομαδικούς τάφους
Africa - Πολίτης, 8 Ιούλη 2006
Πέρσι, με είχε προσκαλέσει ο πρόεδρος της Επιτροπής Αγνοουμένων να του δώσω το ντοκιμαντέρ μου, και επ’ ευκαιρίας να με επιπλήξει γιατί, όπως είπε, οι ισχυρισμοί των Τουρκοκυπρίων για μαζικές εκτελέσεις από Ελληνοκύπριους ήταν αβάσιμες, και εγώ ήμουν θύμα της προπαγάνδας τους. «Δεν εξυπηρετείς τα συμφέροντά μας», μου είπε. «Προφανώς όχι. Εξυπηρετώ την αλήθεια», του απάντησα. Δεν εισήλθα σε σοβαρό διάλογο μαζί του, επειδή από τη μια ήμουν σίγουρος ότι γνώριζε πως είχα δίκαιο και από την άλλη είχα αρκετές μαρτυρίες από Ελληνοκύπριους, για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη χρυσή δεκαετία του εθνικισμού.
Έκτοτε, κατ’ επανάληψη κάποιοι «πατριώτες» δημοσιογράφοι με έχουν κατηγορήσει ότι διαστρεβλώνω την ιστορία κι ότι ισχυρίζομαι ότι έγιναν στο παρελθόν σφαγές από Ελληνοκύπριους. Όπως άλλωστε τόνισε ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη του στην «Khaleej Times», από το 1963 μέχρι σήμερα δεν σκοτώθηκε ούτε ένας Τουρκοκύπριος. Τώρα, γιατί στην επίσημη ιστοσελίδα της «Δημοκρατίας» υπάρχει λίστα των Τουρκοκυπρίων που αγνοούνται, είναι άλλο θέμα. Ποια είναι τελικά η επίσημη θέση, δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω.
Οι ηγεσίες και από τις δυο πλευρές έκαναν την ίδια δήλωση: «Οι ανασκαφές δεν είναι ένα πολιτικό θέμα αλλά ανθρωπιστικό.» Τώρα που ανασκάπτεται η ντροπή και στις δυο πλευρές, το αποκαλούμε ανθρωπιστικό ζήτημα. Όταν η υπόθεση αφορούσε μόνο τη μια πλευρά, το ζήτημα ήταν πολιτικό. Τώρα η πραγματικότητα είναι εδώ, και η πραγματικότητα εκθέτει τον επιθετικό εθνικισμό και των δύο πλευρών. Οι ανασκαφές αποδεικνύουν ότι και οι δύο πλευρές έχουν διαπράξει βαρβαρότητες, και ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ο Έλληνας ή ο Τούρκος, αλλά ο σοβινισμός που κυβέρνησε τα μυαλά πολλών Κυπρίων, για πολλά χρόνια.
Εμένα δεν μου φτάνει να λέω, «βρέθηκαν δέκα Ελληνοκύπριοι σε αυτό το πηγάδι και δέκα Τουρκοκύπριοι στο άλλο πηγάδι». Εγώ, ο αμεταμέλητος προδότης, επιμένω και θα επιμένω οι μπουλντόζες να σκάψουν βαθύτερα. Απαιτώ να ξέρω πώς βρέθηκαν σε αυτό το πηγάδι. Θέλω να ξέρω ποιος σκότωσε τον Αντρέα στην Άσσια και τον Μεχμέτ στο Παραλίμνι, και γιατί άτομα πίσω από αυτά τα εγκλήματα δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Δεν μου φτάνει να λέω πως είναι ανθρωπιστικό το ζήτημα. Θέλω να ξέρω αν οι ηγέτες και των δύο πλευρών έχουν σκοπό να στήσουν μια επιτροπή που θα αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια. Απορώ αν η συμφιλίωση που σκοπεύουν να κάνουν είναι απλώς μια πολιτική συμφωνία -«εσύ πάρε τόση γη και εσύ τόση εξουσία»- ή αν θα υπάρξει μια από καρδιάς απολογία, για τα τόσα εγκλήματα που διαπράχθηκαν και από τις δυο κοινότητες. Χρειάζεται πολλή παλικαριά, ταπείνωση και πολλή αγάπη για την πατρίδα, για να γίνει αυτό. Οι ηγεσίες προσπαθούν να περνά απαρατήρητο το άνοιγμα των ομαδικών τάφων. Προσπαθούν να ανοίξουν με αθόρυβες μπουλντόζες τους ομαδικούς τάφους, λες και ξεθάβουν σκουπίδια. Ε, όχι κύριοι, είναι τα οστά του λαού μας μέσα σ’ αυτά τα πηγάδια. Είναι η ταυτότητά μας, η ιστορία μας, είναι εκείνα τα παλικάρια που για χρόνια βλέπαμε σε φωτογραφίες, στα στήθια της κύπριας μάνας.
Τώρα που ανοίγουν οι ομαδικοί τάφοι, μας δίνεται μια ευκαιρία καλύτερη και από όλα τα σχέδια που κατατέθηκαν ποτέ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μας δίνεται η αφορμή να ζητήσουμε συγνώμη και να ξαναγράψουμε την ιστορία σωστά, χωρίς παραποιήσεις. Ναι, είναι ντροπή, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ιστορία, να την κοιτάξουμε στα μάτια και να μιλήσουμε στα παιδιά μας σταράτα για το παρελθόν. Σημασία τώρα δεν έχει ποιος έριξε την πρώτη πέτρα, αλλά ποιος Τουρκοκύπριος έχει κότσια να πει συγνώμη στη Χαρίτα Μάντολες και ποιος Ελληνοκύπριος, στη Λεϊλά Κιράλπ.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Africa - Πολίτης, 8 Ιούλη 2006
Πέρσι, με είχε προσκαλέσει ο πρόεδρος της Επιτροπής Αγνοουμένων να του δώσω το ντοκιμαντέρ μου, και επ’ ευκαιρίας να με επιπλήξει γιατί, όπως είπε, οι ισχυρισμοί των Τουρκοκυπρίων για μαζικές εκτελέσεις από Ελληνοκύπριους ήταν αβάσιμες, και εγώ ήμουν θύμα της προπαγάνδας τους. «Δεν εξυπηρετείς τα συμφέροντά μας», μου είπε. «Προφανώς όχι. Εξυπηρετώ την αλήθεια», του απάντησα. Δεν εισήλθα σε σοβαρό διάλογο μαζί του, επειδή από τη μια ήμουν σίγουρος ότι γνώριζε πως είχα δίκαιο και από την άλλη είχα αρκετές μαρτυρίες από Ελληνοκύπριους, για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη χρυσή δεκαετία του εθνικισμού.
Έκτοτε, κατ’ επανάληψη κάποιοι «πατριώτες» δημοσιογράφοι με έχουν κατηγορήσει ότι διαστρεβλώνω την ιστορία κι ότι ισχυρίζομαι ότι έγιναν στο παρελθόν σφαγές από Ελληνοκύπριους. Όπως άλλωστε τόνισε ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη του στην «Khaleej Times», από το 1963 μέχρι σήμερα δεν σκοτώθηκε ούτε ένας Τουρκοκύπριος. Τώρα, γιατί στην επίσημη ιστοσελίδα της «Δημοκρατίας» υπάρχει λίστα των Τουρκοκυπρίων που αγνοούνται, είναι άλλο θέμα. Ποια είναι τελικά η επίσημη θέση, δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω.
Οι ηγεσίες και από τις δυο πλευρές έκαναν την ίδια δήλωση: «Οι ανασκαφές δεν είναι ένα πολιτικό θέμα αλλά ανθρωπιστικό.» Τώρα που ανασκάπτεται η ντροπή και στις δυο πλευρές, το αποκαλούμε ανθρωπιστικό ζήτημα. Όταν η υπόθεση αφορούσε μόνο τη μια πλευρά, το ζήτημα ήταν πολιτικό. Τώρα η πραγματικότητα είναι εδώ, και η πραγματικότητα εκθέτει τον επιθετικό εθνικισμό και των δύο πλευρών. Οι ανασκαφές αποδεικνύουν ότι και οι δύο πλευρές έχουν διαπράξει βαρβαρότητες, και ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ο Έλληνας ή ο Τούρκος, αλλά ο σοβινισμός που κυβέρνησε τα μυαλά πολλών Κυπρίων, για πολλά χρόνια.
Εμένα δεν μου φτάνει να λέω, «βρέθηκαν δέκα Ελληνοκύπριοι σε αυτό το πηγάδι και δέκα Τουρκοκύπριοι στο άλλο πηγάδι». Εγώ, ο αμεταμέλητος προδότης, επιμένω και θα επιμένω οι μπουλντόζες να σκάψουν βαθύτερα. Απαιτώ να ξέρω πώς βρέθηκαν σε αυτό το πηγάδι. Θέλω να ξέρω ποιος σκότωσε τον Αντρέα στην Άσσια και τον Μεχμέτ στο Παραλίμνι, και γιατί άτομα πίσω από αυτά τα εγκλήματα δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Δεν μου φτάνει να λέω πως είναι ανθρωπιστικό το ζήτημα. Θέλω να ξέρω αν οι ηγέτες και των δύο πλευρών έχουν σκοπό να στήσουν μια επιτροπή που θα αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια. Απορώ αν η συμφιλίωση που σκοπεύουν να κάνουν είναι απλώς μια πολιτική συμφωνία -«εσύ πάρε τόση γη και εσύ τόση εξουσία»- ή αν θα υπάρξει μια από καρδιάς απολογία, για τα τόσα εγκλήματα που διαπράχθηκαν και από τις δυο κοινότητες. Χρειάζεται πολλή παλικαριά, ταπείνωση και πολλή αγάπη για την πατρίδα, για να γίνει αυτό. Οι ηγεσίες προσπαθούν να περνά απαρατήρητο το άνοιγμα των ομαδικών τάφων. Προσπαθούν να ανοίξουν με αθόρυβες μπουλντόζες τους ομαδικούς τάφους, λες και ξεθάβουν σκουπίδια. Ε, όχι κύριοι, είναι τα οστά του λαού μας μέσα σ’ αυτά τα πηγάδια. Είναι η ταυτότητά μας, η ιστορία μας, είναι εκείνα τα παλικάρια που για χρόνια βλέπαμε σε φωτογραφίες, στα στήθια της κύπριας μάνας.
Τώρα που ανοίγουν οι ομαδικοί τάφοι, μας δίνεται μια ευκαιρία καλύτερη και από όλα τα σχέδια που κατατέθηκαν ποτέ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μας δίνεται η αφορμή να ζητήσουμε συγνώμη και να ξαναγράψουμε την ιστορία σωστά, χωρίς παραποιήσεις. Ναι, είναι ντροπή, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ιστορία, να την κοιτάξουμε στα μάτια και να μιλήσουμε στα παιδιά μας σταράτα για το παρελθόν. Σημασία τώρα δεν έχει ποιος έριξε την πρώτη πέτρα, αλλά ποιος Τουρκοκύπριος έχει κότσια να πει συγνώμη στη Χαρίτα Μάντολες και ποιος Ελληνοκύπριος, στη Λεϊλά Κιράλπ.
Τόνι Αγκαστινιώτης