Διαβάζοντας το βιβλίο του Τόνι Αγκαστινιώτη
ταξιδεύεις σε μια άλλη διάσταση «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία» και μια καρέκλα στο κυπριακό βαθύ κράτος για να τη θάψεις, μαζί με αυτόν που τολμά να την πει. Διαβάζοντας το βιβλίο του Τόνι Αγκαστινιώτη ταξιδεύεις σε μια άλλη διάσταση, ξυπνούν όλες οι μνήμες τούτου του τόπου, όλος ο πόνος, όλη η αγωνία, όλα τα γιατί και τα διότι.. Μόλις το τέλειωσα κοίταξα γύρω μου σκεφτική, το σκηνικό σουρεαλιστικό, όπως σε θέατρο σύμπασχε και ενίσχυε το συγγραφέα. Ο γάτος που καθόταν ήσυχος δίπλα μου ενόσω διάβαζα, πήρε την πόζα που θα έπαιρνε η ψυχή μου αν μπορούσε να ποζάρει. Μπροστά μου οι ελιές, φυτεμένες σε τουρκοκυπριακό χωράφι, θρόιζαν τους ήχους της γης σαν σε ένα θλιβερό μοιρολόι. Πού να ‘ναι τώρα ο νόμιμος ιδιοκτήτης τούτης της γης αναρωτήθηκα; Ζει, επέθανε, έκλαψε για τούτη τη γη, πόσες φορές την ετσάπισε, πού εκάθετουν να ξιποσταθεί, άραγε εφύλαξε τζιαι τούτος τις ποδινες του λασπωμένες για να θυμάται, κλαίει την όξα ο πόνος πάει μονόπαντα; «Αυτό το σπίτι στην Αμμόχωστο όπου τόσο ποθώ να επιστρέψω, θα ήμουν διαθετειμένος να το χάσω, για χάρη της ειρήνης.. Τι έχετε να χάσετε για να επιτευχθεί η Ειρήνη στην Κύπρο; Εγώ το μόνο που έχω είναι το σπίτι μου..» σελ. 190 Τόνις Αγκαστινιώτης Πριν τον Αγκαστινιώτη έγραψε η Σεβγκιουλ βιβλίο «Τα στρείδια που έχασαν το μαργαριτάρι τους». Μέσα γράφει τις ανείπωτες ιστορίες των αγνοουμένων και από τις δύο πλευρές. Αυτά τα δύο βιβλία είναι διαφορετικά από όλα όσα γράφτηκαν ποτέ στην Κύπρο. Δεν γράφτηκαν από έμπνευση αλλά από ευθύνη, απέναντι στο χθες και το αύριο του τόπου . Ήρθαν να σπάσουν τις ένοχες σιωπές, να πλύνουν με φως τις πληγές, να φτύσουν την κυβερνητική προπαγάνδα και τα ψέματα, να γκρεμίσουν τα οδοφράγματα και τα σύνορα που κτίσαν εργολαβικά μές το μυαλό μας. Τούτα τα βιβλία είναι ανεπιθύμητα από τις αρχές εκατέρωθεν. Οι συγγραφείς τους έχουν ήδη πληρώσει την τόλμη τους να είναι οραματιστές της ειρήνης ανάμεσα σε εγκληματίες και πλασιέδες του μίσους. Δεν θα μπουν ποτέ στα σχολεία γιατί δείχνουν πως η φρίκη που βίωσε ο τόπος δεν ήρθε που τη θάλασσα, έχει πάτρωνες που κινούν ακόμα τα νήματα.. Είναι επικίνδυνα γιατί αποτελούν τη πιο γενναία πράξη για την ειρήνη στην Κύπρο Μαρία Σουτζή Διευθύντρια δημοτική΄΄ς εκπαίδευσης 04/08/22 |
Παραγγείλετε το βιβλίο “Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία
|