Martı Jonathan Livingston
Avrupa 24/07/2022
Richard Bach’ın 18 yayınevi tarafından reddedildikten sonra 1970 yılında yayınlanan “Martı Jonathan Livingston” isimli kitabı artık tüm zamanların en çok satan klasiklerinden biri… Sürüsünün geleneklerine karşı çıkan, uçma yeteneklerinin sınırlarını aşmaya çalışan bir martının hayatını anlatan alegorik bir öykü…
Martı sürüsünü ilgilendiren tek şey, nasıl yiyecek toplayacakları ve karınlarını nasıl dolduracaklarıdır… Martı Jonathan Livingston olaylara farklı açıdan bakar.... Kanatlarıyla gökyüzünü ve bununla özgürlüğünü fethetmeyi denemek ister... Her gün martıların başarabileceği yüksekliği aşarak gittikçe daha yüksek uçuşlar dener, ardından serbest düşüş yapar, manevra yapmaya ve yere çarpmadan tekrar tırmanmaya çalışır... Birçok başarısız denemeden sonra, büyük hızlar geliştirmeyi ve ulaşılmaz yüksekliklere tırmanmayı başarır... Martı Konseyi, Martı Jonathan’ı yargılar ve sürüye kötü örnek olduğu için onu sürgüne gönderir… Sürgünün yalnızlığında, tek başına ve olumsuz koşullarda, bir noktada muazzam uçma yetenekleri kazanmış ve ona göz açıp kapayıncaya kadar bir yerden başka bir yere nasıl uçacağını öğreten diğer martılarla tanışır…
Kıbrıs’ta sistemle uzlaşmayan çok sayıda martı var... Bu ülkeyi yöneten her milliyetçi faşistin anlatılarına ve tehditlerine boyun eğmeyi reddeden… Yemek yerine özgürlüğü seçen ve büyük zirvelere tırmanan martılar… O kadar yükseklere çıktılar ki, adayı sadece bir varlık olarak görebildiler… Dikenli telleri, barikatları ve askeri yapıları olmayan, denizin kucakladığı, beyaz köpüğünün öptüğü bir ada… “Kuzey ve Güney” tanımlarının ufukta sadece noktalar olduğu ve tek analarının Kıbrıs olarak adlandırıldığı bir Kıbrıs’ı ancak düzene galip gelen martılar görebilir…
Her iki toplumdaki milliyetçiler silaha sarılarak ülkeyi adım adım felakete götürdüler. Sonra bize hikâyeyi nasıl anlatmamız gerektiğini ve ne kadar yüksekten uçacağımızı dayattılar. 1974’te Atina Cuntası boynumuza mengeneyi koydu, Türkiye de onu sıktı. Halkımız bir yaz içinde yağmalandı, tecavüze uğradı, öldürüldü, hayvanlar gibi toplu mezarlara atıldı, komşularından koparıldı. Çünkü bazıları için Ana Kıbrıs yeterli değildi… Hepimiz barbar olduk... Sen Selden’i, ben Maria’yı gömeyim…
Hayır dostlarım ve hemşerilerim, sessizlik bize yakışmaz… Sessizlik boyumuzdan küçüktür. Kanatlarımızı açıp adaya yukarıdan bakmalıyız. Yabancı güçlerin siyasi ve jeostratejik çıkarlarının gözünden değil, nene ve dedelerin gözünden… Mucize hala işe yararken… Tütsüler ve Kalaşnikoflar faaliyete geçmeden…
Anılarını kafasında taşıyan son nesil olarak korku bariyerini aşıp tarihin akışını değiştirmeliyiz. Halk olarak ödediğimiz bedel, ülkemizin yeniden birleşmesini talep etmemize imkân sağlıyor ve bunu başarmamız için de hiç kaçınmadan tarihle yüzleşmeliyiz. Herkesin sorumluluk alması ve yaraları iyileştirmesi, Jonathan’ınki gibi cesaret ister… Böyle bir süreçte içimiz dışımız sınanacak ancak karanlığımızla yüzleşmezsek, aydınlığı asla bulamayacağız. Çocuklarımıza başka bir neslin nefretini yükleyemeyiz ve bu suça “vatanseverlik” diyemeyiz. Nefretin normal olarak öğretildiği bir kalp, bulutlara asla dokunamayacak…
Richard Bach, kitabının değerini anlamayan ve onu reddeden on sekiz yayınevine şöyle der: “Jonathan’ın maceralarında alegorik olarak betimlendiği gibi, hayatımızda her şeyden çok yapmak istediğimiz şeyi bulmak, cesaretle, sarsılmaz bir kararlılıkla ve sabırla onu kendimize çekmek, mutlu yaşamaya cesaret eden herkesin yoludur. Bu çabamıza karşılık arkadaşlarımız ve akrabalarımız tarafından küçümseneceğiz, alay edilip dışlanacağız. Ama direnirsek, yalnızlığımıza katlanır ve sevgiyle yapmaya karar verdiğimiz şeye bağlı kalırsak, o zaman seçtiğimiz değerleri ve idealleri hali hazırda paylaşan yeni arkadaşlarımız ve yeni akrabalarımız olduğunu keşfedeceğiz. Onlarla, hayal edebileceğimizden çok daha uzaklara ve çok daha yükseklere uçacağız.”
Tony Angastiniotis
Avrupa 24/07/2022
Richard Bach’ın 18 yayınevi tarafından reddedildikten sonra 1970 yılında yayınlanan “Martı Jonathan Livingston” isimli kitabı artık tüm zamanların en çok satan klasiklerinden biri… Sürüsünün geleneklerine karşı çıkan, uçma yeteneklerinin sınırlarını aşmaya çalışan bir martının hayatını anlatan alegorik bir öykü…
Martı sürüsünü ilgilendiren tek şey, nasıl yiyecek toplayacakları ve karınlarını nasıl dolduracaklarıdır… Martı Jonathan Livingston olaylara farklı açıdan bakar.... Kanatlarıyla gökyüzünü ve bununla özgürlüğünü fethetmeyi denemek ister... Her gün martıların başarabileceği yüksekliği aşarak gittikçe daha yüksek uçuşlar dener, ardından serbest düşüş yapar, manevra yapmaya ve yere çarpmadan tekrar tırmanmaya çalışır... Birçok başarısız denemeden sonra, büyük hızlar geliştirmeyi ve ulaşılmaz yüksekliklere tırmanmayı başarır... Martı Konseyi, Martı Jonathan’ı yargılar ve sürüye kötü örnek olduğu için onu sürgüne gönderir… Sürgünün yalnızlığında, tek başına ve olumsuz koşullarda, bir noktada muazzam uçma yetenekleri kazanmış ve ona göz açıp kapayıncaya kadar bir yerden başka bir yere nasıl uçacağını öğreten diğer martılarla tanışır…
Kıbrıs’ta sistemle uzlaşmayan çok sayıda martı var... Bu ülkeyi yöneten her milliyetçi faşistin anlatılarına ve tehditlerine boyun eğmeyi reddeden… Yemek yerine özgürlüğü seçen ve büyük zirvelere tırmanan martılar… O kadar yükseklere çıktılar ki, adayı sadece bir varlık olarak görebildiler… Dikenli telleri, barikatları ve askeri yapıları olmayan, denizin kucakladığı, beyaz köpüğünün öptüğü bir ada… “Kuzey ve Güney” tanımlarının ufukta sadece noktalar olduğu ve tek analarının Kıbrıs olarak adlandırıldığı bir Kıbrıs’ı ancak düzene galip gelen martılar görebilir…
Her iki toplumdaki milliyetçiler silaha sarılarak ülkeyi adım adım felakete götürdüler. Sonra bize hikâyeyi nasıl anlatmamız gerektiğini ve ne kadar yüksekten uçacağımızı dayattılar. 1974’te Atina Cuntası boynumuza mengeneyi koydu, Türkiye de onu sıktı. Halkımız bir yaz içinde yağmalandı, tecavüze uğradı, öldürüldü, hayvanlar gibi toplu mezarlara atıldı, komşularından koparıldı. Çünkü bazıları için Ana Kıbrıs yeterli değildi… Hepimiz barbar olduk... Sen Selden’i, ben Maria’yı gömeyim…
Hayır dostlarım ve hemşerilerim, sessizlik bize yakışmaz… Sessizlik boyumuzdan küçüktür. Kanatlarımızı açıp adaya yukarıdan bakmalıyız. Yabancı güçlerin siyasi ve jeostratejik çıkarlarının gözünden değil, nene ve dedelerin gözünden… Mucize hala işe yararken… Tütsüler ve Kalaşnikoflar faaliyete geçmeden…
Anılarını kafasında taşıyan son nesil olarak korku bariyerini aşıp tarihin akışını değiştirmeliyiz. Halk olarak ödediğimiz bedel, ülkemizin yeniden birleşmesini talep etmemize imkân sağlıyor ve bunu başarmamız için de hiç kaçınmadan tarihle yüzleşmeliyiz. Herkesin sorumluluk alması ve yaraları iyileştirmesi, Jonathan’ınki gibi cesaret ister… Böyle bir süreçte içimiz dışımız sınanacak ancak karanlığımızla yüzleşmezsek, aydınlığı asla bulamayacağız. Çocuklarımıza başka bir neslin nefretini yükleyemeyiz ve bu suça “vatanseverlik” diyemeyiz. Nefretin normal olarak öğretildiği bir kalp, bulutlara asla dokunamayacak…
Richard Bach, kitabının değerini anlamayan ve onu reddeden on sekiz yayınevine şöyle der: “Jonathan’ın maceralarında alegorik olarak betimlendiği gibi, hayatımızda her şeyden çok yapmak istediğimiz şeyi bulmak, cesaretle, sarsılmaz bir kararlılıkla ve sabırla onu kendimize çekmek, mutlu yaşamaya cesaret eden herkesin yoludur. Bu çabamıza karşılık arkadaşlarımız ve akrabalarımız tarafından küçümseneceğiz, alay edilip dışlanacağız. Ama direnirsek, yalnızlığımıza katlanır ve sevgiyle yapmaya karar verdiğimiz şeye bağlı kalırsak, o zaman seçtiğimiz değerleri ve idealleri hali hazırda paylaşan yeni arkadaşlarımız ve yeni akrabalarımız olduğunu keşfedeceğiz. Onlarla, hayal edebileceğimizden çok daha uzaklara ve çok daha yükseklere uçacağız.”
Tony Angastiniotis