|
Εξάρχεια
07/11/2022 Δεν ξέρω πως αυτή η πόλη θα επιβίωση χωρίς τα μεγάλα φώτα που έσβησαν…μα γνώρισα χθες κάτι υπέροχα παιδιά στα Εξάρχεια, κάτι ψυχές που δεν γονάτισαν, που έμειναν άφθαρτες, γιατί δεν σταμάτησαν ποτέ να παλεύουν, να δίνουν, να αγκαλιάζουν…. Σε ένα στέκι απόμερο που ΄θέλες πυξίδα να το βρεις, πάνω στην ιερά τράπεζα, κοινωνώντας σάρκα και τσίπουρο, η καρδιές εξαγνίζονται μέσα στην θολούρα, κι ο ψάλτης με τρεμάμενα μα και ροζιασμένα από το κάματο δάκτυλα πατά διπλοπενιές, πενιές της Αθήνας μιας άλλης εποχής. Απ΄ το ερωτικό και το ναζιάρικο κάνει μια απότομη στροφή, αλλάζει ψαλτήρι κι όλο το μαγαζί, παλιοί και νιάτα σμίγουν τις φωνές και να σου το άσμα του βουνού. Κάποιοι κάνουν το τραπέζι νταούλι κι είναι λες και καλπάζουν άλογα ανάμεσα μας… κι εκεί πάνω στον τελικό χτύπο, όλοι μαζί ξεδιάντροπα σε ρυθμό ανατριχιαστικό, που πρέπει να διαπέρασε την ψυχή της Αθήνας, βάζουν τον καβαλάρη στην σέλα του… «Άρης! Άρης! Άρης!»… Αυτή ήταν η πιο ιερή στιγμή που έζησα ψες στην Αθήνα. «Να μείνουμε απροσκύνητοι», αυτό προστάζει η στιγμή! |
|