Ελευθερία
Avrupa 12/03/2023
Τόνι Αγκαστινιώτης
Σ΄ ένα λόφο χαράματα με συνάντησε ο ήλιος ο πρώτος. Σαν μια μεταφυσική κατάνυξη μέσα στους ήχους, τις μυρωδιές και την εικόνα, ξεδιπλωνόταν όλος ο κύκλος της ζωής σε μια ανατολή. Οι πρώτες αχτίνες χάιδεψαν τις στέγες κι ένας κόκορας κτύπησε το σήμαντρο. Η γέννηση. Η αρχή της ζωής. Η πρώτη ανάσα που κρύβει μέσα σαν επτασφράγιστο μυστικό, την τελευταία πνοή που θα φέρει το ηλιοβασίλεμα.
Ξαφνικά κάθε λογίς φτερωτό ξεπετάχτηκε από την σιωπηλή βλάστηση να συνεισφέρει στο δοξαστικό. Στο άσμα της πρωινής συναυλίας προστέθηκε ένα διαπεραστικό μουρμουρητό. Ήρθαν τα χελιδόνια. Άνοιξη, σκέφτηκα κι αμέσως ένα φίδι, που για ώρα καθόταν δίπλα μου και δεν το πρόσεξα, γλίστρησε μέσα στην σκισμή του βράχου που ήταν στολισμένη με κυκλάμινα. Στο βάθος, το βουητό μιας μηχανής ήρθε να πνίξει την αρμονία. Το δίποδο τέρας ξύπνησε. Περίμενε με αγωνία τον ήλιο, όχι για να δοξάσει τη ζωή, μα για να ορμήσει να καταστρέψει, να κατασπαράξει, ακόμα και το είδος του. Έχει χρόνο. Προλαβαίνει να μισήσει, να βλασφημήσει, να εξοντώσει, να εξουσιάσει, να πλουτήσει, να βάλει το εγώ του στην κορυφή της πυραμίδας.
Ένα νεαρό κοράκι πάνω από το κεφάλι μου έκανε τρεις κύκλους ψάχνοντας το καλύτερο κλωνάρι να στήσει τη σκοπιά του. Θα σκοπεύσει καλά; Θα βρει το ταίρι του; Θα εκπληρώσει το σκοπό του; Τί θα γράψει στα φτερά του ο κύκλος της ζωής του; Θα κυνηγήσει το κάλεσμα του ή στο κουφάρι του θα βρεθούν ανεκμετάλλευτες όλες οι δυνατότητες του; Ποιά θα είναι η δική του γυμνή αλήθεια…. οι ουρανοί που δεν κατάκτησε, τα τραγούδια που δεν σφύριξε, οι πτήσεις που δεν τόλμησε, οι πίνακες που δεν ζωγράφισε, το βιβλίο που δεν έγραψε…;
Κι όπως ο ήλιος υψωνόταν πάνω απ΄ το καμπαναριό, μια χρυσή αντηλιά έπαιζε με το σταυρό. Ο άνθρωπος, το μόνο είδος που ψάχνει φως πέρα από τον ήλιο. Έκλεισα τα μάτια κι έδωσε ο νους μορφή στον εσωτερικό αγώνα της ανθρωπότητας να σωθεί από τον κύκλο της φθοράς. Άγγιξα τις κορφές των Ιμαλαΐων και είδα τον άνθρωπο να ικετεύει ταπεινά μπροστά στο χρυσό άγαλμα του Βούδα και στα βρόμικα ποτάμια του Γάγγη να πασκίζει να ξεπλύνει την αμαρτία του. Μια μουσουλμάνα μάνα φιλούσε την κλειδωνιά στον τάφο του Προφήτη, με την ίδια στοργή που μια χριστιανή φιλούσε το εικόνισμα της Παναγιάς. Ο ζωροαστριστής έπαιζε με τις φλόγες κι ο σαμάνος προσπαθούσε να εξευμενίσει δαίμονες καίγοντας φύλλα φασκόμηλου. Η ελπίδα, που μέσα στον τροχό της ιστορίας παράγει θεούς και φτιάχνει ναούς και ησυχαστήρια αναζητώντας μια κατοικία για την ψυχή έξω απ΄ το σώμα…
Το ταξίδι διέκοψε μια λεπτή κραυγή. Ένα γεράκι ξεπρόβαλε πάνω απ΄ τις στέγες και χάθηκε ταξιδεύοντας μέσα στο φεγγοβόλημα του ανατέλλοντος ήλιου. Σαν ένας μοναχικός πολεμιστής που δεν χρωστά εξηγήσεις σε κανένα, τέλειωσε το ταξίδι του και πήρε το δρόμο για τους προγόνους του. Αχ, πόσο ζήλεψα αυτή την χωρίς αναφορά ελευθερία του. Να, αυτό να ακολουθήσεις, φώναξε η καρδιά μου. Να χαθείς μέσα στον ήλιο, να μείνεις για πάντα ελεύθερος.
Χωρίς ελευθερία, χωρίς τις φτερούγες του μυαλού και της καρδιάς, χωρίς την ουρά της βούλησης δεν είσαι ύπαρξη. Αφαιρώντας σου την ευθύνη, σου έχουν αφαιρέσει τη δύναμη. Είσαι πουλί παγιδευμένο σε κρατικό κλουβί που κομπάζεις για το πόσο ευρύχωρο είναι το κλουβί σου. Σου δίνουν παραλλαγμένα σπόρια και νερό της βρύσης κι έχεις ξεχάσει τα ζωντανά ποτάμια και τον ατέλειωτο ουρανό που σου ανήκει. Μέσα στο ίδιο κλουβί που έθαψες τα δικά σου όνειρα, θα διδάξεις τα παιδιά σου πως να βολέψουν τις δικές τους φιλοδοξίες. Χρόνια τώρα σε παρακολουθώ, σε ξέρω. Θα φτιάξεις μια θρησκεία και μέσα θα ζωγραφίσεις κάμπους και λίμνες και θα τους υποσχεθείς πως όλα αυτά υπάρχουν, αλλά στην άλλη ζωή… κι ο μόνος τρόπος να τα κατακτήσεις είναι να παραμείνεις στο κλουβί και να τηρείς τους κανόνες μέχρι να ξεψυχήσεις.
Ίσως δεν θέλεις να ελευθερωθείς, γιατί τότε θα αναγκαστείς να αναζητήσεις την πραγματική σου ταυτότητα και σε τρομάξει αυτό που μπορεί να ανακαλύψεις. Έτσι προτιμάς να σε καθορίζει το εθνοτικό σου κλουβάκι κι αυτοί που ρίχνουν ψίχουλα στην φωλιά σου.
Avrupa 12/03/2023
Τόνι Αγκαστινιώτης
Σ΄ ένα λόφο χαράματα με συνάντησε ο ήλιος ο πρώτος. Σαν μια μεταφυσική κατάνυξη μέσα στους ήχους, τις μυρωδιές και την εικόνα, ξεδιπλωνόταν όλος ο κύκλος της ζωής σε μια ανατολή. Οι πρώτες αχτίνες χάιδεψαν τις στέγες κι ένας κόκορας κτύπησε το σήμαντρο. Η γέννηση. Η αρχή της ζωής. Η πρώτη ανάσα που κρύβει μέσα σαν επτασφράγιστο μυστικό, την τελευταία πνοή που θα φέρει το ηλιοβασίλεμα.
Ξαφνικά κάθε λογίς φτερωτό ξεπετάχτηκε από την σιωπηλή βλάστηση να συνεισφέρει στο δοξαστικό. Στο άσμα της πρωινής συναυλίας προστέθηκε ένα διαπεραστικό μουρμουρητό. Ήρθαν τα χελιδόνια. Άνοιξη, σκέφτηκα κι αμέσως ένα φίδι, που για ώρα καθόταν δίπλα μου και δεν το πρόσεξα, γλίστρησε μέσα στην σκισμή του βράχου που ήταν στολισμένη με κυκλάμινα. Στο βάθος, το βουητό μιας μηχανής ήρθε να πνίξει την αρμονία. Το δίποδο τέρας ξύπνησε. Περίμενε με αγωνία τον ήλιο, όχι για να δοξάσει τη ζωή, μα για να ορμήσει να καταστρέψει, να κατασπαράξει, ακόμα και το είδος του. Έχει χρόνο. Προλαβαίνει να μισήσει, να βλασφημήσει, να εξοντώσει, να εξουσιάσει, να πλουτήσει, να βάλει το εγώ του στην κορυφή της πυραμίδας.
Ένα νεαρό κοράκι πάνω από το κεφάλι μου έκανε τρεις κύκλους ψάχνοντας το καλύτερο κλωνάρι να στήσει τη σκοπιά του. Θα σκοπεύσει καλά; Θα βρει το ταίρι του; Θα εκπληρώσει το σκοπό του; Τί θα γράψει στα φτερά του ο κύκλος της ζωής του; Θα κυνηγήσει το κάλεσμα του ή στο κουφάρι του θα βρεθούν ανεκμετάλλευτες όλες οι δυνατότητες του; Ποιά θα είναι η δική του γυμνή αλήθεια…. οι ουρανοί που δεν κατάκτησε, τα τραγούδια που δεν σφύριξε, οι πτήσεις που δεν τόλμησε, οι πίνακες που δεν ζωγράφισε, το βιβλίο που δεν έγραψε…;
Κι όπως ο ήλιος υψωνόταν πάνω απ΄ το καμπαναριό, μια χρυσή αντηλιά έπαιζε με το σταυρό. Ο άνθρωπος, το μόνο είδος που ψάχνει φως πέρα από τον ήλιο. Έκλεισα τα μάτια κι έδωσε ο νους μορφή στον εσωτερικό αγώνα της ανθρωπότητας να σωθεί από τον κύκλο της φθοράς. Άγγιξα τις κορφές των Ιμαλαΐων και είδα τον άνθρωπο να ικετεύει ταπεινά μπροστά στο χρυσό άγαλμα του Βούδα και στα βρόμικα ποτάμια του Γάγγη να πασκίζει να ξεπλύνει την αμαρτία του. Μια μουσουλμάνα μάνα φιλούσε την κλειδωνιά στον τάφο του Προφήτη, με την ίδια στοργή που μια χριστιανή φιλούσε το εικόνισμα της Παναγιάς. Ο ζωροαστριστής έπαιζε με τις φλόγες κι ο σαμάνος προσπαθούσε να εξευμενίσει δαίμονες καίγοντας φύλλα φασκόμηλου. Η ελπίδα, που μέσα στον τροχό της ιστορίας παράγει θεούς και φτιάχνει ναούς και ησυχαστήρια αναζητώντας μια κατοικία για την ψυχή έξω απ΄ το σώμα…
Το ταξίδι διέκοψε μια λεπτή κραυγή. Ένα γεράκι ξεπρόβαλε πάνω απ΄ τις στέγες και χάθηκε ταξιδεύοντας μέσα στο φεγγοβόλημα του ανατέλλοντος ήλιου. Σαν ένας μοναχικός πολεμιστής που δεν χρωστά εξηγήσεις σε κανένα, τέλειωσε το ταξίδι του και πήρε το δρόμο για τους προγόνους του. Αχ, πόσο ζήλεψα αυτή την χωρίς αναφορά ελευθερία του. Να, αυτό να ακολουθήσεις, φώναξε η καρδιά μου. Να χαθείς μέσα στον ήλιο, να μείνεις για πάντα ελεύθερος.
Χωρίς ελευθερία, χωρίς τις φτερούγες του μυαλού και της καρδιάς, χωρίς την ουρά της βούλησης δεν είσαι ύπαρξη. Αφαιρώντας σου την ευθύνη, σου έχουν αφαιρέσει τη δύναμη. Είσαι πουλί παγιδευμένο σε κρατικό κλουβί που κομπάζεις για το πόσο ευρύχωρο είναι το κλουβί σου. Σου δίνουν παραλλαγμένα σπόρια και νερό της βρύσης κι έχεις ξεχάσει τα ζωντανά ποτάμια και τον ατέλειωτο ουρανό που σου ανήκει. Μέσα στο ίδιο κλουβί που έθαψες τα δικά σου όνειρα, θα διδάξεις τα παιδιά σου πως να βολέψουν τις δικές τους φιλοδοξίες. Χρόνια τώρα σε παρακολουθώ, σε ξέρω. Θα φτιάξεις μια θρησκεία και μέσα θα ζωγραφίσεις κάμπους και λίμνες και θα τους υποσχεθείς πως όλα αυτά υπάρχουν, αλλά στην άλλη ζωή… κι ο μόνος τρόπος να τα κατακτήσεις είναι να παραμείνεις στο κλουβί και να τηρείς τους κανόνες μέχρι να ξεψυχήσεις.
Ίσως δεν θέλεις να ελευθερωθείς, γιατί τότε θα αναγκαστείς να αναζητήσεις την πραγματική σου ταυτότητα και σε τρομάξει αυτό που μπορεί να ανακαλύψεις. Έτσι προτιμάς να σε καθορίζει το εθνοτικό σου κλουβάκι κι αυτοί που ρίχνουν ψίχουλα στην φωλιά σου.
