Είμαι γαϊδούρι χωρίς σαμάρι
22/06/2021
Κάποιοι με είπαν προδότη, τουρκόσπορο, ραγιά, άλλοι με είπαν ήρωα, θαρραλέο, τολμηρό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τίποτα απ΄ όλα αυτά. Είμαι απλά μια ψυχή παγιδευμένη στην Πράσινη Γραμμή μιας μοιρασμένης πατρίδας. Μια ψυχή που αρνείται να μισήσει το μπλε γιατί έχει το χρώμα του ουρανού που τον σκεπάζει, μα και που αρνείται τα μισήσει το κόκκινο, γιατί έχει το χρώμα του αίματος που πότισαν τη γη στρατιά αθώων ανθρώπων.
Όταν ξεκίνησα αυτό τον δρόμο της συμφιλίωσης το 2004, είχα κοιτάξει ψηλά στον ουρανό και είχα δει ένα όμορφο λευκό σύννεφο που έτσι ξεδιάντροπα απλωνόταν από τη βόρεια πλευρά της Λευκωσίας μέχρι τη Νότια πλευρά χωρίς να δείχνει ίχνος αναγνώρισης σε σημαίες και οδοφράγματα. Έτσι ονόμασα την κόρη μου Νεφέλη. Έλπιζα η ζωή της να ήταν σαν εκείνο το λευκό σύννεφο που δεν γνώριζε από γραμμές διχοτόμησης και οδοφράγματα. Ήθελα να μεγαλώσει σε μια χώρα που δεν θα βιάζουν τις αθώες ψυχές των παιδιών με το εθνικιστικό δικαίωμα του μίσους, όπως βίασαν τη δική μου παιδική αθωότητα.
Πήγα στα ερείπια αναζητώντας την Σελτέν κι εκεί συνάντησα για πρώτη φορά εμένα, μα κι εσένα, όλη την ράτσα. Κάποιοι μέσα στο πλήθος, πιο γαλάζιοι κι απ΄ τον ουρανό, φώναζαν, «Θέλει, λέει, να ‘ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!» Κάποιοι μέσα στο πλήθος, που ήταν πιο κόκκινοι κι από το αίμα, φώναζαν, «είναι γκιαούρης, άρον άρον, σταύρωσον αυτόν!»… κι εγώ ύψωσα για λάβαρο το όμορφο λευκό σύννεφο, που φιλούσε όλες τις κορφές ταυτόχρονα και ξεδίψασα τα χείλη μου με τα δάκρια της άρνησης. Αρνούμαι να μολυνθώ με το μίσος σας, αρνούμαι να φορτωθώ το βάρος σας… είμαι γαϊδούρι χωρίς σαμάρι!
Τόνι Αγκαστινιώτης
22/06/2021
Κάποιοι με είπαν προδότη, τουρκόσπορο, ραγιά, άλλοι με είπαν ήρωα, θαρραλέο, τολμηρό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τίποτα απ΄ όλα αυτά. Είμαι απλά μια ψυχή παγιδευμένη στην Πράσινη Γραμμή μιας μοιρασμένης πατρίδας. Μια ψυχή που αρνείται να μισήσει το μπλε γιατί έχει το χρώμα του ουρανού που τον σκεπάζει, μα και που αρνείται τα μισήσει το κόκκινο, γιατί έχει το χρώμα του αίματος που πότισαν τη γη στρατιά αθώων ανθρώπων.
Όταν ξεκίνησα αυτό τον δρόμο της συμφιλίωσης το 2004, είχα κοιτάξει ψηλά στον ουρανό και είχα δει ένα όμορφο λευκό σύννεφο που έτσι ξεδιάντροπα απλωνόταν από τη βόρεια πλευρά της Λευκωσίας μέχρι τη Νότια πλευρά χωρίς να δείχνει ίχνος αναγνώρισης σε σημαίες και οδοφράγματα. Έτσι ονόμασα την κόρη μου Νεφέλη. Έλπιζα η ζωή της να ήταν σαν εκείνο το λευκό σύννεφο που δεν γνώριζε από γραμμές διχοτόμησης και οδοφράγματα. Ήθελα να μεγαλώσει σε μια χώρα που δεν θα βιάζουν τις αθώες ψυχές των παιδιών με το εθνικιστικό δικαίωμα του μίσους, όπως βίασαν τη δική μου παιδική αθωότητα.
Πήγα στα ερείπια αναζητώντας την Σελτέν κι εκεί συνάντησα για πρώτη φορά εμένα, μα κι εσένα, όλη την ράτσα. Κάποιοι μέσα στο πλήθος, πιο γαλάζιοι κι απ΄ τον ουρανό, φώναζαν, «Θέλει, λέει, να ‘ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!» Κάποιοι μέσα στο πλήθος, που ήταν πιο κόκκινοι κι από το αίμα, φώναζαν, «είναι γκιαούρης, άρον άρον, σταύρωσον αυτόν!»… κι εγώ ύψωσα για λάβαρο το όμορφο λευκό σύννεφο, που φιλούσε όλες τις κορφές ταυτόχρονα και ξεδίψασα τα χείλη μου με τα δάκρια της άρνησης. Αρνούμαι να μολυνθώ με το μίσος σας, αρνούμαι να φορτωθώ το βάρος σας… είμαι γαϊδούρι χωρίς σαμάρι!
Τόνι Αγκαστινιώτης