Δούρειος Ίππος
Afrika, 23 Οκτώβρη 2006
Πρόσφατα, κάποιος μου είπε πως μερικοί Τουρκοκύπριοι φοβούνται μήπως είμαι ένας Δούρειος Ίππος των Ελλήνων. Προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου σαν άλογο, αλλά δεν χλιμιντρίζω, δεν τρώω άχυρο, δεν φορώ σέλα στην πλάτη, δεν έχω χαλινάρι στο στόμα, αλλά παραδέχομαι πως κάποτε λακτίζω. Λακτίζω σκληρά τη μηχανή της προπαγάνδας, με την ελπίδα να την τσακίσω. Λακτίζω τους πολιτικούς, με την ελπίδα να ξεράσουν λίγη αλήθεια από το στόμα τους. Λακτίζω το έδαφος, για να δω αν υπάρχουν καθόλου πτώματα κρυμμένα κάτω απ’ τα πόδια μου, αλλά δεν είμαι άλογο, επειδή τα άλογα έχουν γκέμια στο στόμα και ελέγχονται απ’ αυτόν που κάθεται στην πλάτη τους.
Παρακολουθήσατε ποτέ τα άλογα στο τσίρκο, πώς πάνε γύρω γύρω, και όλοι χειροκροτούν με θαυμασμό την ευφυΐα τους; Στην πραγματικότητα, αυτά είναι τα πιο ηλίθια τετράποδα του είδους. Αν είχαν λίγη εξυπνάδα, θα έτρεχαν έξω από τη σκηνή, προς την ελευθερία τους. Μήπως έχετε δει το άλογο στον ιππόδρομο, που μαστιγώνεται από τον αναβάτη για να τρέξει γρηγορότερα, ώστε να πάρει ο αφέντης του τη χαρά της νίκης, μαζί και το χρηματικό έπαθλο; Θυμίζει τη σχέση ψηφοφόρου και πολιτικού. Σε εκπαιδεύουν να τους δέχεσαι στην πλάτη σου και σε μαστιγώνουν μέσα στον ιππόδρομο. Νομίζεις ότι ο μικρός σου κόσμος θα αλλάξει μόλις περάσεις τη γραμμή τού τερματισμού, αλλά στην πραγματικότητα η χρησιμότητά σου λήγει ακριβώς εκεί. Εσύ παίρνεις το καρότο, και ο αφέντης το κύπελλο. Έρχεται ο σταβλάρχης και σε σέρνει από το χαλινάρι πίσω στο στάβλο σου, μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ενώ ο αφέντης, με την πολυτελή μερσεντές του επιστρέφει στη βίλα του.
Με βάση το κινέζικο ωροσκόπιο, ανήκω στο ζώδιο του αλόγου, και αυτό μπορώ να το δεχτώ, αλλά όχι το «Δούρειος Ίππος». Αυτό είναι απαράδεχτος χαρακτηρισμός! Δεν έχω τίποτα να κρύψω στο μανίκι μου, ό,τι βλέπετε, αυτό είμαι. Δεν υπηρετώ κανέναν αφέντη, δεν δέχομαι γκέμια στο στόμα και κατοικώ στον βορρά, όχι επειδή με διώκουν στον νότο, όπως κάποιες τουρκικές εφημερίδες έγραψαν. Είμαι εδώ, επειδή ανήκω σε αυτό το νησί. Είμαι εδώ, επειδή πέρα από την πολιτική και πέρα από τη διαστρέβλωση που κάνει η προπαγάνδα, η κοινότητα που ζει στον βορρά μπορεί να έχει διαφορετική γλώσσα και θρησκεία, ίσως και κάποια ανεπαίσθητη διαφορά στην κουλτούρα, αλλά εξακολουθεί να είναι μέρος του λαού μου. Κύπριοι, με τους οποίους η ζωή και η μοίρα μου συνδέονται, μέσα από γενεές που πέρασαν και γενεές που θα έρθουν.
Δεν είναι θέμα αναγνώρισης κάποιου κράτους, είναι θέμα αναγνώρισης και της άλλης ταυτότητας τού νησιού μου. Δεν ζω μεταξύ σας ως ένας καλύτερος από εσάς, ένας Έλληνας, αλλά ως ένας ίσος με εσάς Κύπριος. Έτσι ακριβώς ταυτίζομαι και με τον νότο. Δεν είμαι σε διαμάχη μαζί τους, επειδή απλώς και μόνο μερικοί φασίστες ζητούν το κεφάλι μου επί πίνακι. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να επιλέξω μεταξύ δυο οντοτήτων, που στην ουσία τους είναι ένα και το αυτό: κυπριακός λαός!
Επειδή όσα λέω δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά μια πραγμάτωση στην καρδιά μου, πρέπει να κατανοήσετε πως με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους που μίλησα στον νότο για την αλήθεια, πρέπει να μιλώ και στον βορρά, αλλιώς είναι σαν να μην βλέπω τις δύο κοινότητες ως ίσες. Ο λόγος που μερικοί με θεώρησαν «Δούρειο Ίππο», είναι επειδή στην αρθρογραφία μου έχω εξασκήσει κριτική και στη διοίκηση στον βορρά. Ίσως μερικοί δεν διάβασαν καλά την επιγραφή, «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ», στο μέτωπό μου. Η αλήθεια δεν έχει πλευρές, δεν χρειάζεται βίζα σε σύνορα, δεν δέχεται χαλινάρια στο στόμα και αναβάτες στη ράχη της.
Δεν είμαι εδώ για να εξυπηρετήσω την προπαγάνδα κάποιων, γιατί όσο συντηρείται η προπαγανδιστική μηχανή, η διαμάχη θα διαιωνίζεται. Αν παρακολουθήσετε τις ειδήσεις καθημερινά, το μόνο που θα ακούσετε είναι τις αλληλοκατηγορίες και την προσπάθεια της κάθε πλευράς να αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι της άλλης. Με μία λέξη, ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός είναι η μητέρα κάθε διαμάχης. Αν πιστεύει κάποιος ότι με τις δύο ηγεσίες σε ανταγωνισμό μπορεί να επιτευχθεί λύση, πλανάται πλάνην οικτράν. Το να εκσφενδονίζεις σφαίρες ή αλληλοκατηγορίες, το αποτέλεσμα είναι εξίσου διχοτομικό.
Αν είμαι «Δούρειος Ίππος», μέσα μου δεν κρύβονται Έλληνες ή Τούρκοι μαχητές, αλλά ειρηνικοί πολεμιστές που αναζητούν ειρήνη και συμφιλίωση. Πολεμιστές που ζητούν τρόπο να σταματήσουν το επικίνδυνο παιχνίδι ανταγωνισμού, μεταξύ των ηγεσιών, προτού να είναι πολύ αργά. Οι μαχητές μέσα μου δεν βγαίνουν το βράδυ να ανοίξουν τις πύλες που θα φέρουν την καταστροφή. Έχουν βγει κάτω απ’ το φως του ήλιου, χωρίς ντροπή, να προσφέρουν χείρα συμφιλίωσης.
Για να μπορέσεις κι εσύ να σφίξεις αυτό το χέρι, θα πρέπει με την ίδια προθυμία να έρθεις αντιμέτωπος με όσα εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσω: Αμέτρητα σώματα θυμάτων του σοβινιστικού παρελθόντος των πατεράδων μας… Αυτό είναι που ονομάζω πραγματικό ραμαζάνι, νηστεία της καρδιάς. Συμβαίνει τη στιγμή που σταματάς να τρως για μέρες, από θλίψη για τις εκατοντάδες των Ελληνοκυπρίων που δολοφονήθηκαν στα χέρια των πατεράδων σου, όπως εγώ νήστεψα με πικρά δάκρυα, για τις εκατοντάδες των Τουρκοκυπρίων που δολοφονήθηκαν στα χέρια των δικών μας πατεράδων. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η ιστορία μας ενώνεται σ’ ένα ποτάμι αίματος, και εκεί θα πρέπει να συναντηθούμε.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Afrika, 23 Οκτώβρη 2006
Πρόσφατα, κάποιος μου είπε πως μερικοί Τουρκοκύπριοι φοβούνται μήπως είμαι ένας Δούρειος Ίππος των Ελλήνων. Προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου σαν άλογο, αλλά δεν χλιμιντρίζω, δεν τρώω άχυρο, δεν φορώ σέλα στην πλάτη, δεν έχω χαλινάρι στο στόμα, αλλά παραδέχομαι πως κάποτε λακτίζω. Λακτίζω σκληρά τη μηχανή της προπαγάνδας, με την ελπίδα να την τσακίσω. Λακτίζω τους πολιτικούς, με την ελπίδα να ξεράσουν λίγη αλήθεια από το στόμα τους. Λακτίζω το έδαφος, για να δω αν υπάρχουν καθόλου πτώματα κρυμμένα κάτω απ’ τα πόδια μου, αλλά δεν είμαι άλογο, επειδή τα άλογα έχουν γκέμια στο στόμα και ελέγχονται απ’ αυτόν που κάθεται στην πλάτη τους.
Παρακολουθήσατε ποτέ τα άλογα στο τσίρκο, πώς πάνε γύρω γύρω, και όλοι χειροκροτούν με θαυμασμό την ευφυΐα τους; Στην πραγματικότητα, αυτά είναι τα πιο ηλίθια τετράποδα του είδους. Αν είχαν λίγη εξυπνάδα, θα έτρεχαν έξω από τη σκηνή, προς την ελευθερία τους. Μήπως έχετε δει το άλογο στον ιππόδρομο, που μαστιγώνεται από τον αναβάτη για να τρέξει γρηγορότερα, ώστε να πάρει ο αφέντης του τη χαρά της νίκης, μαζί και το χρηματικό έπαθλο; Θυμίζει τη σχέση ψηφοφόρου και πολιτικού. Σε εκπαιδεύουν να τους δέχεσαι στην πλάτη σου και σε μαστιγώνουν μέσα στον ιππόδρομο. Νομίζεις ότι ο μικρός σου κόσμος θα αλλάξει μόλις περάσεις τη γραμμή τού τερματισμού, αλλά στην πραγματικότητα η χρησιμότητά σου λήγει ακριβώς εκεί. Εσύ παίρνεις το καρότο, και ο αφέντης το κύπελλο. Έρχεται ο σταβλάρχης και σε σέρνει από το χαλινάρι πίσω στο στάβλο σου, μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ενώ ο αφέντης, με την πολυτελή μερσεντές του επιστρέφει στη βίλα του.
Με βάση το κινέζικο ωροσκόπιο, ανήκω στο ζώδιο του αλόγου, και αυτό μπορώ να το δεχτώ, αλλά όχι το «Δούρειος Ίππος». Αυτό είναι απαράδεχτος χαρακτηρισμός! Δεν έχω τίποτα να κρύψω στο μανίκι μου, ό,τι βλέπετε, αυτό είμαι. Δεν υπηρετώ κανέναν αφέντη, δεν δέχομαι γκέμια στο στόμα και κατοικώ στον βορρά, όχι επειδή με διώκουν στον νότο, όπως κάποιες τουρκικές εφημερίδες έγραψαν. Είμαι εδώ, επειδή ανήκω σε αυτό το νησί. Είμαι εδώ, επειδή πέρα από την πολιτική και πέρα από τη διαστρέβλωση που κάνει η προπαγάνδα, η κοινότητα που ζει στον βορρά μπορεί να έχει διαφορετική γλώσσα και θρησκεία, ίσως και κάποια ανεπαίσθητη διαφορά στην κουλτούρα, αλλά εξακολουθεί να είναι μέρος του λαού μου. Κύπριοι, με τους οποίους η ζωή και η μοίρα μου συνδέονται, μέσα από γενεές που πέρασαν και γενεές που θα έρθουν.
Δεν είναι θέμα αναγνώρισης κάποιου κράτους, είναι θέμα αναγνώρισης και της άλλης ταυτότητας τού νησιού μου. Δεν ζω μεταξύ σας ως ένας καλύτερος από εσάς, ένας Έλληνας, αλλά ως ένας ίσος με εσάς Κύπριος. Έτσι ακριβώς ταυτίζομαι και με τον νότο. Δεν είμαι σε διαμάχη μαζί τους, επειδή απλώς και μόνο μερικοί φασίστες ζητούν το κεφάλι μου επί πίνακι. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να επιλέξω μεταξύ δυο οντοτήτων, που στην ουσία τους είναι ένα και το αυτό: κυπριακός λαός!
Επειδή όσα λέω δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά μια πραγμάτωση στην καρδιά μου, πρέπει να κατανοήσετε πως με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους που μίλησα στον νότο για την αλήθεια, πρέπει να μιλώ και στον βορρά, αλλιώς είναι σαν να μην βλέπω τις δύο κοινότητες ως ίσες. Ο λόγος που μερικοί με θεώρησαν «Δούρειο Ίππο», είναι επειδή στην αρθρογραφία μου έχω εξασκήσει κριτική και στη διοίκηση στον βορρά. Ίσως μερικοί δεν διάβασαν καλά την επιγραφή, «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ», στο μέτωπό μου. Η αλήθεια δεν έχει πλευρές, δεν χρειάζεται βίζα σε σύνορα, δεν δέχεται χαλινάρια στο στόμα και αναβάτες στη ράχη της.
Δεν είμαι εδώ για να εξυπηρετήσω την προπαγάνδα κάποιων, γιατί όσο συντηρείται η προπαγανδιστική μηχανή, η διαμάχη θα διαιωνίζεται. Αν παρακολουθήσετε τις ειδήσεις καθημερινά, το μόνο που θα ακούσετε είναι τις αλληλοκατηγορίες και την προσπάθεια της κάθε πλευράς να αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι της άλλης. Με μία λέξη, ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός είναι η μητέρα κάθε διαμάχης. Αν πιστεύει κάποιος ότι με τις δύο ηγεσίες σε ανταγωνισμό μπορεί να επιτευχθεί λύση, πλανάται πλάνην οικτράν. Το να εκσφενδονίζεις σφαίρες ή αλληλοκατηγορίες, το αποτέλεσμα είναι εξίσου διχοτομικό.
Αν είμαι «Δούρειος Ίππος», μέσα μου δεν κρύβονται Έλληνες ή Τούρκοι μαχητές, αλλά ειρηνικοί πολεμιστές που αναζητούν ειρήνη και συμφιλίωση. Πολεμιστές που ζητούν τρόπο να σταματήσουν το επικίνδυνο παιχνίδι ανταγωνισμού, μεταξύ των ηγεσιών, προτού να είναι πολύ αργά. Οι μαχητές μέσα μου δεν βγαίνουν το βράδυ να ανοίξουν τις πύλες που θα φέρουν την καταστροφή. Έχουν βγει κάτω απ’ το φως του ήλιου, χωρίς ντροπή, να προσφέρουν χείρα συμφιλίωσης.
Για να μπορέσεις κι εσύ να σφίξεις αυτό το χέρι, θα πρέπει με την ίδια προθυμία να έρθεις αντιμέτωπος με όσα εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσω: Αμέτρητα σώματα θυμάτων του σοβινιστικού παρελθόντος των πατεράδων μας… Αυτό είναι που ονομάζω πραγματικό ραμαζάνι, νηστεία της καρδιάς. Συμβαίνει τη στιγμή που σταματάς να τρως για μέρες, από θλίψη για τις εκατοντάδες των Ελληνοκυπρίων που δολοφονήθηκαν στα χέρια των πατεράδων σου, όπως εγώ νήστεψα με πικρά δάκρυα, για τις εκατοντάδες των Τουρκοκυπρίων που δολοφονήθηκαν στα χέρια των δικών μας πατεράδων. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η ιστορία μας ενώνεται σ’ ένα ποτάμι αίματος, και εκεί θα πρέπει να συναντηθούμε.
Τόνι Αγκαστινιώτης