Δεν θα έχει αστέρια ο ουρανός απόψε
12-10-2022
Πίσω από το σπίτι υπάρχει ένα μικρό άλσος όπου ζει μια οικογένεια με αλεπούδες. Από μικρά τα φρόντιζα με λίγο φαγητό αν έβλεπα πως έχαναν βάρος…πάντα εξ αποστάσεως να μην συνηθίσουν πολύ την ανθρώπινη παρουσία γιατί οι άνθρωποι είναι έχιδνες… δηλητηριάζουν. Με τα χρόνια με έχουν συνηθίσει την παρουσία μου όπως όλα τα άγρια της περιοχής, η κουκουβάγιες, το γεράκι, τα φίδια… είναι μια σχέση ζωτικής σημασίας για μένα. Ξέρω τις φωλιές τους, τα έχω δει να τα ερωτοτροπούν, γνώρισα τα βλαστάρια τους… είναι η οικογένεια μου. Ένας φίλος ινδιάνος -Red Hawk- κάποτε που συζητούσαμε για τις διάφορες οργανώσεις που αγωνίζονται για την φύση μου είπε το εξής: «Είναι άλλο να αγαπάς τη φύση, ακόμα και να παλεύεις για να την προστατέψεις, γιατί κατανοείς την σημασία της και είναι άλλο να μπορέσεις να συνδεθείς μαζί της». Αυτή η φράση άλλαξε για πάντα την σχέση μου με την φύση. Από όλα αυτά τα ζωντανά, παρατηρώντας, έμαθα τι θα πει πραγματική ελευθερία μέσα από την φυσικότητα της ύπαρξης, κάτι που προσπαθώ τώρα να το βάλω σε βιβλίο.
Αν με ρωτούσατε για το πια είναι η πιο πολύτιμη στιγμή της καθημερινότητας μου, θα σας έλεγα, είναι αργά το βράδυ που πηγαίνω το λυκόσκυλο μου περίπατο κάτω από τον έναστρο ουρανό. Για εμένα να αγναντεύω τα αστέρια είναι ο απόλυτος διαλογισμός. Εκεί κτίζω κάθε βράδυ τον εσωτερικό μου κόσμο και γαληνεύει όλο το σύμπαν μέσα μου. Ο σκύλος δεν με ενοχλεί. Έρχονται οι αλεπούδες και μας βρίσκουν κι ο σκύλος τρέχει μαζί τους, μέχρι να λαχανιάσει και στην επιστροφή μας ακολουθούν μέχρι το σπίτι από μικρή απόσταση. Σήμερα στον πρωινό μας περίπατο ο σκύλος μπήκε μέσα στα χόρτα κι αρνιόταν να έρθει στο κάλεσμα μου. Πλησίασα και τoν βρήκα δίπλα στην νεκρή αλεπού…κάτι μέσα μου σπάραξε κι ο σπαραγμός σχημάτισε ένα ουράνιο τόξο στα μάτια μου… δεν θα έχει αστέρια ο ουρανός απόψε…
Τόνι Αγκαστινιώτης
12-10-2022
Πίσω από το σπίτι υπάρχει ένα μικρό άλσος όπου ζει μια οικογένεια με αλεπούδες. Από μικρά τα φρόντιζα με λίγο φαγητό αν έβλεπα πως έχαναν βάρος…πάντα εξ αποστάσεως να μην συνηθίσουν πολύ την ανθρώπινη παρουσία γιατί οι άνθρωποι είναι έχιδνες… δηλητηριάζουν. Με τα χρόνια με έχουν συνηθίσει την παρουσία μου όπως όλα τα άγρια της περιοχής, η κουκουβάγιες, το γεράκι, τα φίδια… είναι μια σχέση ζωτικής σημασίας για μένα. Ξέρω τις φωλιές τους, τα έχω δει να τα ερωτοτροπούν, γνώρισα τα βλαστάρια τους… είναι η οικογένεια μου. Ένας φίλος ινδιάνος -Red Hawk- κάποτε που συζητούσαμε για τις διάφορες οργανώσεις που αγωνίζονται για την φύση μου είπε το εξής: «Είναι άλλο να αγαπάς τη φύση, ακόμα και να παλεύεις για να την προστατέψεις, γιατί κατανοείς την σημασία της και είναι άλλο να μπορέσεις να συνδεθείς μαζί της». Αυτή η φράση άλλαξε για πάντα την σχέση μου με την φύση. Από όλα αυτά τα ζωντανά, παρατηρώντας, έμαθα τι θα πει πραγματική ελευθερία μέσα από την φυσικότητα της ύπαρξης, κάτι που προσπαθώ τώρα να το βάλω σε βιβλίο.
Αν με ρωτούσατε για το πια είναι η πιο πολύτιμη στιγμή της καθημερινότητας μου, θα σας έλεγα, είναι αργά το βράδυ που πηγαίνω το λυκόσκυλο μου περίπατο κάτω από τον έναστρο ουρανό. Για εμένα να αγναντεύω τα αστέρια είναι ο απόλυτος διαλογισμός. Εκεί κτίζω κάθε βράδυ τον εσωτερικό μου κόσμο και γαληνεύει όλο το σύμπαν μέσα μου. Ο σκύλος δεν με ενοχλεί. Έρχονται οι αλεπούδες και μας βρίσκουν κι ο σκύλος τρέχει μαζί τους, μέχρι να λαχανιάσει και στην επιστροφή μας ακολουθούν μέχρι το σπίτι από μικρή απόσταση. Σήμερα στον πρωινό μας περίπατο ο σκύλος μπήκε μέσα στα χόρτα κι αρνιόταν να έρθει στο κάλεσμα μου. Πλησίασα και τoν βρήκα δίπλα στην νεκρή αλεπού…κάτι μέσα μου σπάραξε κι ο σπαραγμός σχημάτισε ένα ουράνιο τόξο στα μάτια μου… δεν θα έχει αστέρια ο ουρανός απόψε…
Τόνι Αγκαστινιώτης
