«Δεν ντρέπεσαι που πρόδωσες τον λαό σου;»
Afrika, 12 Φλεβάρη 2007
Την περασμένη βδομάδα πήγαμε μαζί με τη Sevgül Uludağ στον νότο, για να συναντήσουμε κάποιον που είχε γνώση για το έγκλημα της Μάραθας (Murataga). Λίγο το πράσινο, λίγο ο ήλιος και λίγο η καλή χημεία μεταξύ μας, έκαναν το ταξίδι μας ευχάριστο. Η διάθεση άλλαξε, όμως, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Καθώς σχηματίζονταν τα πορτρέτα των δολοφόνων, ένιωθες την ανάσα τους στο σβέρκο σου, έτοιμους να σου χιμήξουν. Με το μέρος τους και οι πολιτικές πλάτες που τους προσφέρουν κάλυψη, στο όνομα της ενότητας. Ποιας ενότητας, αλήθεια; Σφαγιασμένα παιδιά ζητούν δικαίωση. Βλέπεις το αίμα τους να τρέχει σαν ποτάμι μέσα στις παλάμες σου. Αισθάνεσαι θύμα και θύτης ταυτόχρονα.
Δεν χρειάζεται να κοιτάξω τη Sevgül, ξέρω ακριβώς τη στιγμή που ο πόνος θα χαράξει ένα μικρό δάκρυ στα μάτια της. Θα παλέψει να το συγκρατήσει. Ξέρω, γιατί όσα συμβαίνουν μέσα της συμβαίνουν και μέσα μου. Δεν μας ανάγκασε κανείς να μπούμε σ' αυτό το δωμάτιο με δολοφόνους και διαμελισμένα κορμιά. Το κίνητρό μας δεν είναι η περιέργεια, μα η κάθαρση. Η ανάγκη να αγκαλιάσουμε την αλήθεια, με όλο τον πόνο που περικλείει μέσα της.
Σε αντιδιαστολή με το πρωινό μας ξεκίνημα, η επιστροφή το μεσημέρι ήταν σιωπηλή και μουντή. Πού και πού ανταλλάσσαμε μια-δυο κουβέντες, για τα όσα άκουσαν τ' αφτιά μας. Έτσι, για να σπάσει η σιωπή που πλάκωσε τις ψυχές μας...
«Δεν ντρέπεσαι που πρόδωσες τον λαό σου;», ήταν το πρώτο ηλεκτρονικό μήνυμα που έφτασε την επομένη στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, από έναν ελληνοκύπριο εθνικιστή, που προφανώς μόλις είχε δει το ντοκιμαντέρ μου. Η Sevgül στη δική της πλευρά έλαβε απειλητικό τηλεφώνημα από τούρκους εθνικιστές, επειδή μίλησε για ομαδικό τάφο Ελληνοκυπρίων στον βορρά. Ο εθνικιστικός φανατισμός δεν διαφέρει, από όποια φυλή ή παράταξη κι αν προέρχεται, δεξιά ή αριστερά. Δεν είναι λίγα τα εγκλήματα που διέπραξαν και τα ανά τον κόσμο κομμουνιστικά κόμματα -πρωτίστως κατά των μελών και υποστηρικτών τους- στο όνομα της «Σοβιετικής Πατρίδας», αλλά και κατά άλλων κρατών, όπως το Αφγανιστάν κτλ.
Να ντραπώ; Μα μήπως είμαι 'γώ που σκότωσα τα γυναικόπαιδα στη Μάραθα, στο Σανδαλάρι και στην Αλόα; Μήπως ήταν η Sevgül που σκότωσε άμαχους Ελληνοκύπριους; Να ντραπούν αυτοί που τα έκαναν και έτρεξαν μετά να κρυφτούν σαν λαγοί, μέσα στις κομματικές τους τρύπες. Ντροπή στους πολιτικούς που για τόσα χρόνια δίνουν κάλυψη σε εγκληματίες. Ντροπή σε αυτούς που έκαναν τα παλικάρια, δολοφονώντας αμάχους. Αντί να απολογηθούν και να κλάψουν για τα εγκλήματά τους, απειλούν και αποκαλούν προδότες αυτούς που ζητούν εξιλέωση, για κάτι που δεν ευθύνονται. Ντροπή σε αυτούς που κοιμούνται τα βράδια ήσυχοι, ενώ ξέρουν πως το πηγάδι τους είναι γεμάτο από ανθρώπινα οστά.
Ντροπή σε σένα, ψευδώνυμε φίλε, που τόλμησες να με αποκαλέσεις «προδότη του λαού μου». Οι Τουρκοκύπριοι είναι εξίσου λαός μου, όπως και οι Ελληνοκύπριοι. Πέρα από τα στενά όρια της γλώσσας και της σημαίας, λαός μου είναι όλη η ανθρωπότητα, όπου κι αν βρίσκεται στον πλανήτη: από τις κορυφές των Ιμαλαΐων μέχρι τις χαμένες φυλές του Αμαζονίου. Όπου δεις πατέρα να ιδρώνει στο μεροκάματο, είναι ο πατέρας μου. Όπου δεις γυναίκα σε κάτεργο εκμετάλλευσης εργατών, είναι η μάνα μου. Όπου δεις βρέφος να θηλάζει, είναι το παιδί μου.
Το θεωρείς αφύσικο, επειδή καταδίκασα ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ή επειδή το διέπραξαν Ελληνοκύπριοι και δεν το συγκάλυψα; Εσύ έχεις τρόπο να το δικαιολογήσεις; Εγώ καταδικάζω τα εγκλήματα που διέπραξαν και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι και οι Ευρωπαίοι. Μην ανησυχείς, πατριώτη. Το πιο πιθανό είναι ότι εσύ θα πάρεις παράσημο και θα πεθάνεις σαν Έλληνας. Εγώ μπορεί να πάρω ακόμα και σφαίρα, μα θα πεθάνω σαν άνθρωπος.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Afrika, 12 Φλεβάρη 2007
Afrika, 12 Φλεβάρη 2007
Την περασμένη βδομάδα πήγαμε μαζί με τη Sevgül Uludağ στον νότο, για να συναντήσουμε κάποιον που είχε γνώση για το έγκλημα της Μάραθας (Murataga). Λίγο το πράσινο, λίγο ο ήλιος και λίγο η καλή χημεία μεταξύ μας, έκαναν το ταξίδι μας ευχάριστο. Η διάθεση άλλαξε, όμως, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Καθώς σχηματίζονταν τα πορτρέτα των δολοφόνων, ένιωθες την ανάσα τους στο σβέρκο σου, έτοιμους να σου χιμήξουν. Με το μέρος τους και οι πολιτικές πλάτες που τους προσφέρουν κάλυψη, στο όνομα της ενότητας. Ποιας ενότητας, αλήθεια; Σφαγιασμένα παιδιά ζητούν δικαίωση. Βλέπεις το αίμα τους να τρέχει σαν ποτάμι μέσα στις παλάμες σου. Αισθάνεσαι θύμα και θύτης ταυτόχρονα.
Δεν χρειάζεται να κοιτάξω τη Sevgül, ξέρω ακριβώς τη στιγμή που ο πόνος θα χαράξει ένα μικρό δάκρυ στα μάτια της. Θα παλέψει να το συγκρατήσει. Ξέρω, γιατί όσα συμβαίνουν μέσα της συμβαίνουν και μέσα μου. Δεν μας ανάγκασε κανείς να μπούμε σ' αυτό το δωμάτιο με δολοφόνους και διαμελισμένα κορμιά. Το κίνητρό μας δεν είναι η περιέργεια, μα η κάθαρση. Η ανάγκη να αγκαλιάσουμε την αλήθεια, με όλο τον πόνο που περικλείει μέσα της.
Σε αντιδιαστολή με το πρωινό μας ξεκίνημα, η επιστροφή το μεσημέρι ήταν σιωπηλή και μουντή. Πού και πού ανταλλάσσαμε μια-δυο κουβέντες, για τα όσα άκουσαν τ' αφτιά μας. Έτσι, για να σπάσει η σιωπή που πλάκωσε τις ψυχές μας...
«Δεν ντρέπεσαι που πρόδωσες τον λαό σου;», ήταν το πρώτο ηλεκτρονικό μήνυμα που έφτασε την επομένη στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, από έναν ελληνοκύπριο εθνικιστή, που προφανώς μόλις είχε δει το ντοκιμαντέρ μου. Η Sevgül στη δική της πλευρά έλαβε απειλητικό τηλεφώνημα από τούρκους εθνικιστές, επειδή μίλησε για ομαδικό τάφο Ελληνοκυπρίων στον βορρά. Ο εθνικιστικός φανατισμός δεν διαφέρει, από όποια φυλή ή παράταξη κι αν προέρχεται, δεξιά ή αριστερά. Δεν είναι λίγα τα εγκλήματα που διέπραξαν και τα ανά τον κόσμο κομμουνιστικά κόμματα -πρωτίστως κατά των μελών και υποστηρικτών τους- στο όνομα της «Σοβιετικής Πατρίδας», αλλά και κατά άλλων κρατών, όπως το Αφγανιστάν κτλ.
Να ντραπώ; Μα μήπως είμαι 'γώ που σκότωσα τα γυναικόπαιδα στη Μάραθα, στο Σανδαλάρι και στην Αλόα; Μήπως ήταν η Sevgül που σκότωσε άμαχους Ελληνοκύπριους; Να ντραπούν αυτοί που τα έκαναν και έτρεξαν μετά να κρυφτούν σαν λαγοί, μέσα στις κομματικές τους τρύπες. Ντροπή στους πολιτικούς που για τόσα χρόνια δίνουν κάλυψη σε εγκληματίες. Ντροπή σε αυτούς που έκαναν τα παλικάρια, δολοφονώντας αμάχους. Αντί να απολογηθούν και να κλάψουν για τα εγκλήματά τους, απειλούν και αποκαλούν προδότες αυτούς που ζητούν εξιλέωση, για κάτι που δεν ευθύνονται. Ντροπή σε αυτούς που κοιμούνται τα βράδια ήσυχοι, ενώ ξέρουν πως το πηγάδι τους είναι γεμάτο από ανθρώπινα οστά.
Ντροπή σε σένα, ψευδώνυμε φίλε, που τόλμησες να με αποκαλέσεις «προδότη του λαού μου». Οι Τουρκοκύπριοι είναι εξίσου λαός μου, όπως και οι Ελληνοκύπριοι. Πέρα από τα στενά όρια της γλώσσας και της σημαίας, λαός μου είναι όλη η ανθρωπότητα, όπου κι αν βρίσκεται στον πλανήτη: από τις κορυφές των Ιμαλαΐων μέχρι τις χαμένες φυλές του Αμαζονίου. Όπου δεις πατέρα να ιδρώνει στο μεροκάματο, είναι ο πατέρας μου. Όπου δεις γυναίκα σε κάτεργο εκμετάλλευσης εργατών, είναι η μάνα μου. Όπου δεις βρέφος να θηλάζει, είναι το παιδί μου.
Το θεωρείς αφύσικο, επειδή καταδίκασα ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ή επειδή το διέπραξαν Ελληνοκύπριοι και δεν το συγκάλυψα; Εσύ έχεις τρόπο να το δικαιολογήσεις; Εγώ καταδικάζω τα εγκλήματα που διέπραξαν και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι και οι Ευρωπαίοι. Μην ανησυχείς, πατριώτη. Το πιο πιθανό είναι ότι εσύ θα πάρεις παράσημο και θα πεθάνεις σαν Έλληνας. Εγώ μπορεί να πάρω ακόμα και σφαίρα, μα θα πεθάνω σαν άνθρωπος.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Afrika, 12 Φλεβάρη 2007