|
Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο του Τόνι.
Την περασμένη Τετάρτη πήγα νωρίς στο Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ για τη συναυλία των Πυξ Λαξ. Άψογα οργανωμένα στην Πύλη Αμμοχώστου, περπατούσαμε και νιώθαμε ήδη τον παλμό να ανεβαίνει. Πέρασα από το μικρό «περίπτερο» του βιβλιοπωλείου «Περιδιάβαση» που ήθελα εδώ και πολύ καιρό να επισκεφθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, βρέθηκα μπροστά στον πάγκο και ρώτησα το παιδί εκεί για το βιβλίο του Τόνι Αγκαστινιώτη «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία». Ο νεαρός ήταν σίγουρος πως το είχε και έψαχνε να το βρει ανάμεσα σε δεκάδες άλλα βιβλία. Ήθελα το βιβλίο διότι, αν και δεν ήξερα καθόλου τον συγγραφέα, το όνομα του μου ήταν γνώριμο και είδα τυχαία στο facebook την πρόσκληση για την πρόσφατη εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου του στη δημοσιογραφική εστία. Ήθελα να πάω αλλά δεν τα κατάφερα, οπότε έπρεπε να πάρω το βιβλίο οπωσδήποτε. Ο νεαρός δυστυχώς δεν το βρήκε και μου είπε να περάσω μετά το τέλος της συναυλίας να το πάρω. Έφυγα απογοητευμένη όταν με φώναξε ο Χρυσόστομος και μου είπε πως το είχε κοντά του. Σε δευτερόλεπτα το είχα στα χέρια μου. Κάθισα για τη συναυλία και διάβασα γρήγορα το οπισθόφυλλο. Ήθελα να το δώσω δώρο στον παπά μου που έχει το ερχόμενο Σάββατο τα γενέθλιά του. Ελάχιστα βιβλία με μαγνητίζουν από την περίληψη στο οπισθόφυλλο. Συγκρατήθηκα και δεν το άνοιξα. Το επόμενο πρωί το ξεκίνησα. Οι δύο σελίδες έγιναν δέκα, οι δέκα, εκατό και μέχρι το μεσημέρι και με δυο σπαραχτικά κλάματα ενδιάμεσα, είχα διαβάσει το μισό. Τη νύχτα πήγα στον Βασίλη και το επόμενο πρωί το συνέχισα. Μέχρι το βράδυ κι ενώ με περίμεναν για την τρίτη και τελευταία συναυλία του φεστιβάλ, αναγκάστηκα να δικαιολογηθώ ότι λόγω κούρασης δεν μπορούσα να πάω, για να τελειώσω το βιβλίο. Ο Τόνι έχει απίστευτη πένα και γνήσια, αυθεντική αγάπη για την Κύπρο και οτιδήποτε κατοικεί πάνω σε αυτήν. Το βιβλίο του από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, συγκλονίζει όχι μόνο ως παράθεση μαρτυριών αλλά ως κατάθεση ψυχής. Νομίζω λίγοι αγάπησαν και αγαπούν την Κύπρο όπως ο Τόνι. Τη μέρα που το ξεκίνησα είχα πει ότι το βιβλίο αυτό πρέπει να μπει σε όλες τις σχολικές αίθουσες. Να διαβαστεί από όλα τα παιδιά της μέσης εκπαίδευσης. Μόλις το τελείωσα διόρθωσα τη σκέψη μου. Δεν είναι το βιβλίο που πρέπει να μπει στα σχολεία αλλά ο ίδιος ο Τόνι, η Χριστιάνα και η Νεφέλη. Να ακουστεί η φωνή τους και ως ψυχοθεραπευτές να θεραπεύσουν το ίδιο το αρρωστημένο από εθνικισμό κυπριακό σύστημα εκπαίδευσης. Είμαι πεπεισμένη πως είναι ο μόνος τρόπος να λυθεί το κυπριακό. Από ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τον τόπο τους και δεν φοβούνται να μιλήσουν και να πουν αλήθειες που πρέπει επιτέλους να ακουστούν. Τελικά αποφάσισα πως το βιβλίο δεν θα πάει στον παπά μου. Ο παπάς μου, είμαι σίγουρη ότι θα συγκλονιστεί από τα όσα μαρτυρεί ο Τόνι, αλλά ξέρω ότι τα ξέρει. Τα έζησε. Το βιβλίο θα το κρατήσω για να το ξαναδιαβάσω με τον 13χρονο γιο μου. Κάθε κεφάλαιο θα σταματούμε και θα μιλούμε. Θέλω να ακούσω τις σκέψεις του. Για μια φορά σε τούτο τον τόπο να ακούσουμε τι έχουν να πουν τα παιδιά για την ειρήνη. Η πολιτική έχει φθαρεί. Ούτε οι χρονικές συγκυρίες δυστυχώς έχουν βοηθήσει. Ο Τόνι, μέσα από το βιβλίο του, που πραγματικά ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή μέσα στα χέρια μου, με θύμισε πως όσο η πολιτική δειλία μας απογοητεύει τόσο πρέπει να πεισμώνουμε εμείς ως άτομα. Θαυμάζω πραγματικά Κύπριους και Κύπριες όπως τον Τόνι, τον Γιώργο και την Deniz. Με εμπνέουν και με καθοδηγούν. Ο Τόνι ήρθε από το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου και με αφύπνισε. Όπως ο Τόνι, έτσι και ο Γιώργος στάθηκαν γίγαντες μπροστά στον εκφοβισμό των ενόχων. Αυτών που πουλούν τις αρχές, τα ιδεώδη, τον ίδιο τους τον τόπο. Η Deniz μεγαλώνει την κόρη της μαθαίνοντάς την από τη μέρα γέννησής της την αρχή της μη διάκρισης. Επιμένει να μιλά και τις δύο επίσημες γλώσσες του τόπου της, να συναναστρέφεται φυσιολογικά στον βορρά και στον νότο, σε κάθε πατημασιά του τόπου της. Καμαρώνω τέτοιους ανθρώπους, που εργάζονται ακατάπαυστα για την πραγματική ειρήνη. Την ειρήνη που διασφαλίζει σεβασμό, προστασία και αγάπη προς κάθε ζωντανό που κατοικεί στο νησί, κάθε θάλασσα και βουνό, κάθε δέντρο πέτρα και φυτό. Συχνά σκέφτομαι τα διατηρητέα που κατεδάφισε ο αρχιεπίσκοπος, τον Ακάμα που παν να τον τσιμεντώσουν, τις θαλασσινές σπηλιές με τις επαύλεις, το Σκαλί της Αγλαντζιάς που ερήμωσε, τους άδειους πύργους της Λεμεσού, τα εργοστάσια στο Δάλι...αυτοί που βάζουν το χρήμα πάνω από τη σωματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων, πάνω από την υγεία των παιδιών που μεγαλώνουν στον τόπο μας, έρχονται σήμερα να μας μιλήσουν για ήρωες και πατριωτισμό. «Γαλουχήθηκαν» (όπως οι ίδιοι αρέσκονται να λεν) και εγκολπώθηκαν σε πολιτικό χώρο που μας πουλά σήμερα ευρωπαϊσμό και αξίες, στέγασαν πραξικοπηματίες και έμαθαν να εκφοβίζουν με πειθαρχικές έρευνες και ποινικές διώξεις αυτούς που μιλούν και επαναστατούν ενάντια στα εγκλήματα με τα βιβλία τους, τα έργα τέχνης τους και τον τρόπο ζωής τους. Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο του Τόνι. Η πένα του Τόνι είμαι σίγουρη ότι κάποτε θα μπει σε σχολικά βιβλία, όταν τα παιδιά θα διδάσκονται διεθνισμό, φιλοσοφία και περιβαλλοντική εκπαίδευση. «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία». Ο τόπος μας χρειάζεται φωνές όπως του George Gavriel Painter, της Sevgul Uludag, του Tony Angastiniotis, της Deniz Birinci, όχι μόνο για να πουν μια ιστορία, αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ, για να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της αγάπης και της δύναμής τους. Βιάνα Eriksson, εκπαιδευτικός 11 Ιουλίου 2022 |
Παραγγείλετε το βιβλίο “Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία
|