Από σκουπιδότοπο σε σκουπιδότοπο
Avrupa 20/11/2022
Η ΕΟΚΑ Β φαίνεται να είχε ιδιαίτερη σχέση με τους σκουπιδότοπους. Λογικό είναι, αφού οι πράξεις τους καταδεικνύουν πως οι ψυχές και τα μυαλά τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μονάχα ένας μεγάλος σκουπιδότοπος. Τα έργα τους φανερώνουν μια σκοτεινή απύθμενη άβυσσο, που χρειάζεται πολλή εσωτερική δουλειά για να φτάσει κανείς σε τέτοιο υπαρξιακό βάθος.
Όσοι γνωρίζεται για τις δολοφονίες των Τουρκοκυπρίων στην Μάραθα και το Σανδαλάρι από τους εοκαβητατζήδες, είτε από το ντοκιμαντέρ μου είτε από άλλες πηγές, θα θυμάστε ότι η εκτέλεση έγινε στον σκουπιδότοπο έξω από το Σανδαλάρι. Τα κτήνη, αφού στοίβαξαν τα θύματα τους σε δυο πυραμίδες μαζί με τα σκουπίδια, δοκίμασαν να τα κάψουν για να εξαφανίσουν τα ίχνη τους. Τον ομαδικό τάφο εντόπισε τότε ο νεαρός Σιαφάκ Νιχάτ, όταν είδε ένα χέρι να εξέχει μέσα στα σκουπίδια. Το μεταφυσικό σε αυτή την ιστορία, ήταν ότι το αγαπημένο παιχνίδι του Σιαφάκ στον σκουπιδότοπο ήταν να φτιάχνει πυραμίδες με τις μπαταρίες, λες και κάτι τον προετοίμαζε εσωτερικά για την στιγμή που θα έβρισκε τις ανθρώπινες πυραμίδες που θα σημάδευαν τη ζωή του για πάντα.
Πρόσφατα στην Λεμεσό έγινε η επίσημη ταφή τεσσάρων Ελληνοκυπρίων νέων, που η ΕΟΚΑ Β δολοφόνησε στην Λεμεσό στις 16 Ιουλίου 1974 κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος. Αν και τα ονόματα τους ίσως να μην έχουν σημασία για εσάς, επιτρέψετε μου να τα γράψω για να τιμήσω την μνήμη τους. Πρόκειται για τους Χαράλαμπο Χριστοφή 24 ετών, Αναστάσιο Χριστοφή 22 ετών, Παντελή Χαραλάμπους 22 ετών και Χρηστάκη Κόμπο 24 ετών.
Χωρίς να θέλω να μπω σε πολλές λεπτομερείς, να αναφέρω πως οι τέσσερεις νέοι συνελήφθησαν έξω από την Λεμεσό, όταν έπεσαν πάνω σε μπλόκο που είχαν στήσει τα σκουπίδια της ΕΟΚΑ Β’. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, αφού οδηγήθηκαν σε ένα σπίτι αστυνομικού, όπου στήθηκε μια εικονική δίκη, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Τα βασανιστήρια τα οποία πέρασαν στα χέρια των δολοφόνων τους ήταν ισάξια των βασανιστηρίων στα κρατητήρια της Γκεστάπο. Άλλωστε ο φασισμός, ντυμένος κάτω από τον μανδύα οποιασδήποτε σημαίας, έχει κοινά σοβινιστικά χαρακτηριστικά. Μετά τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστηκαν, μεταφέρθηκαν σε ένα σκουπιδότοπο στον Άγιο Τύχωνα κι αφού υποχρέωσαν τους δυο να κοιτάζουν προς το βουνό και τους άλλους δύο προς τη θάλασσα, τους έριξαν τις χαριστικές βολές με τα αυτόματα όπλα, ακριβώς όπως έπραξαν και με τους άντρες της Τόχνης.
Αυτό που μου θυμίζει το Σανταλάρι και την αφήγηση του Σιαφάκ σε αυτή την ιστορία, είναι το χέρι που έξεχε μέσα στα σκουπίδια. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες ένας συγγενής του Χρηστάκη Κόμπου, που έμαθε για την εκτέλεση, πήγε στον σκουπιδότοπο και εντόπισε τον τάφο, αφού είδε ένα ανθρώπινο χέρι να εξέχει από τη γη. Το χέρι του αδικοχαμένου νέου που ξεψυχώντας μισοζώντανος κάτω απ΄ τη γη προσπαθεί να αδράξει μια χούφτα ζωή, μια ακόμη γλυκιά μητρική αγκαλιά…
Για την ιστορία να αναφέρω, πως αργότερα οι δολοφόνοι συνελήφθησαν, δικάστηκαν, αθωώθηκαν και συνέχισαν την ζωή τους κανονικά. Όπως συνέβη και με τους δολοφόνους στον σκουπιδότοπο στο Σανδαλάρι, και σε αυτή την περίπτωση τα σκουπίδια πήραν «κλάδο ελαίας» και συνέχισαν να ζουν ελεύθεροι ανάμεσα μας. Αν αναρωτιέται κανείς γιατί η ιστορία μας αναδύει τόση μπόχα, η γυμνή αλήθεια είναι πως αφήσαν τα σκουπίδια έξω από τους κάδους και φρόντισαν να διαχειριστούν την ιστορία όπως τους βόλευε. Ακόμη κα τώρα που το σκοτάδι τους ήρθε στο φως και η μπόχα τους έφτασε στα ρουθούνια μας κανείς δεν ζητά δικαιοσύνη.
Υπάρχει και κάτι άλλο όμως σε αυτή την ιστορία που δεν μπορώ να αγνοήσω. Όπως και στην περίπτωση του ομαδικού τάφου στην Μάραθα το Σανδαλάρι και την Αλόα, έτσι κι εδώ η ιστορία πέρασε απαρατήρητη. Δεν καλύφθηκε σχεδόν καθόλου από τα ΜΜΕ, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια από το συμβάν. Όταν γίνονται ταφές Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων που δολοφονήθηκαν από Τούρκους και Τουρκοκυπρίους, οι πολιτικοί τρέχουν να κάνουν εθνικιστικές επικήδειες ομιλίες κι όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός με ζήλο. Πάντα βάζουν σιγαστήρες όταν γίνονται ταφές λειψάνων Τουρκοκυπρίων μαρτύρων, η ίδια σιγή επικράτησε και σε αυτή την περίπτωση.
Μήπως και τα τουρκοκυπριακά ΜΜΕ δεν σιωπούν, πλην μερικών εξαιρέσεων, όταν γίνονται ταφές ελληνοκυπρίων αγνοουμένων; Αν είναι να πάμε μπροστά, θα πρέπει να πούμε τα σύκα, σύκα και την σκάφη, σκάφη, αλλά ο φόβος επέβαλε την σιωπή και η σιωπή επέτρεψε την αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Avrupa 20/11/2022
Η ΕΟΚΑ Β φαίνεται να είχε ιδιαίτερη σχέση με τους σκουπιδότοπους. Λογικό είναι, αφού οι πράξεις τους καταδεικνύουν πως οι ψυχές και τα μυαλά τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μονάχα ένας μεγάλος σκουπιδότοπος. Τα έργα τους φανερώνουν μια σκοτεινή απύθμενη άβυσσο, που χρειάζεται πολλή εσωτερική δουλειά για να φτάσει κανείς σε τέτοιο υπαρξιακό βάθος.
Όσοι γνωρίζεται για τις δολοφονίες των Τουρκοκυπρίων στην Μάραθα και το Σανδαλάρι από τους εοκαβητατζήδες, είτε από το ντοκιμαντέρ μου είτε από άλλες πηγές, θα θυμάστε ότι η εκτέλεση έγινε στον σκουπιδότοπο έξω από το Σανδαλάρι. Τα κτήνη, αφού στοίβαξαν τα θύματα τους σε δυο πυραμίδες μαζί με τα σκουπίδια, δοκίμασαν να τα κάψουν για να εξαφανίσουν τα ίχνη τους. Τον ομαδικό τάφο εντόπισε τότε ο νεαρός Σιαφάκ Νιχάτ, όταν είδε ένα χέρι να εξέχει μέσα στα σκουπίδια. Το μεταφυσικό σε αυτή την ιστορία, ήταν ότι το αγαπημένο παιχνίδι του Σιαφάκ στον σκουπιδότοπο ήταν να φτιάχνει πυραμίδες με τις μπαταρίες, λες και κάτι τον προετοίμαζε εσωτερικά για την στιγμή που θα έβρισκε τις ανθρώπινες πυραμίδες που θα σημάδευαν τη ζωή του για πάντα.
Πρόσφατα στην Λεμεσό έγινε η επίσημη ταφή τεσσάρων Ελληνοκυπρίων νέων, που η ΕΟΚΑ Β δολοφόνησε στην Λεμεσό στις 16 Ιουλίου 1974 κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος. Αν και τα ονόματα τους ίσως να μην έχουν σημασία για εσάς, επιτρέψετε μου να τα γράψω για να τιμήσω την μνήμη τους. Πρόκειται για τους Χαράλαμπο Χριστοφή 24 ετών, Αναστάσιο Χριστοφή 22 ετών, Παντελή Χαραλάμπους 22 ετών και Χρηστάκη Κόμπο 24 ετών.
Χωρίς να θέλω να μπω σε πολλές λεπτομερείς, να αναφέρω πως οι τέσσερεις νέοι συνελήφθησαν έξω από την Λεμεσό, όταν έπεσαν πάνω σε μπλόκο που είχαν στήσει τα σκουπίδια της ΕΟΚΑ Β’. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, αφού οδηγήθηκαν σε ένα σπίτι αστυνομικού, όπου στήθηκε μια εικονική δίκη, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Τα βασανιστήρια τα οποία πέρασαν στα χέρια των δολοφόνων τους ήταν ισάξια των βασανιστηρίων στα κρατητήρια της Γκεστάπο. Άλλωστε ο φασισμός, ντυμένος κάτω από τον μανδύα οποιασδήποτε σημαίας, έχει κοινά σοβινιστικά χαρακτηριστικά. Μετά τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστηκαν, μεταφέρθηκαν σε ένα σκουπιδότοπο στον Άγιο Τύχωνα κι αφού υποχρέωσαν τους δυο να κοιτάζουν προς το βουνό και τους άλλους δύο προς τη θάλασσα, τους έριξαν τις χαριστικές βολές με τα αυτόματα όπλα, ακριβώς όπως έπραξαν και με τους άντρες της Τόχνης.
Αυτό που μου θυμίζει το Σανταλάρι και την αφήγηση του Σιαφάκ σε αυτή την ιστορία, είναι το χέρι που έξεχε μέσα στα σκουπίδια. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες ένας συγγενής του Χρηστάκη Κόμπου, που έμαθε για την εκτέλεση, πήγε στον σκουπιδότοπο και εντόπισε τον τάφο, αφού είδε ένα ανθρώπινο χέρι να εξέχει από τη γη. Το χέρι του αδικοχαμένου νέου που ξεψυχώντας μισοζώντανος κάτω απ΄ τη γη προσπαθεί να αδράξει μια χούφτα ζωή, μια ακόμη γλυκιά μητρική αγκαλιά…
Για την ιστορία να αναφέρω, πως αργότερα οι δολοφόνοι συνελήφθησαν, δικάστηκαν, αθωώθηκαν και συνέχισαν την ζωή τους κανονικά. Όπως συνέβη και με τους δολοφόνους στον σκουπιδότοπο στο Σανδαλάρι, και σε αυτή την περίπτωση τα σκουπίδια πήραν «κλάδο ελαίας» και συνέχισαν να ζουν ελεύθεροι ανάμεσα μας. Αν αναρωτιέται κανείς γιατί η ιστορία μας αναδύει τόση μπόχα, η γυμνή αλήθεια είναι πως αφήσαν τα σκουπίδια έξω από τους κάδους και φρόντισαν να διαχειριστούν την ιστορία όπως τους βόλευε. Ακόμη κα τώρα που το σκοτάδι τους ήρθε στο φως και η μπόχα τους έφτασε στα ρουθούνια μας κανείς δεν ζητά δικαιοσύνη.
Υπάρχει και κάτι άλλο όμως σε αυτή την ιστορία που δεν μπορώ να αγνοήσω. Όπως και στην περίπτωση του ομαδικού τάφου στην Μάραθα το Σανδαλάρι και την Αλόα, έτσι κι εδώ η ιστορία πέρασε απαρατήρητη. Δεν καλύφθηκε σχεδόν καθόλου από τα ΜΜΕ, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια από το συμβάν. Όταν γίνονται ταφές Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων που δολοφονήθηκαν από Τούρκους και Τουρκοκυπρίους, οι πολιτικοί τρέχουν να κάνουν εθνικιστικές επικήδειες ομιλίες κι όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός με ζήλο. Πάντα βάζουν σιγαστήρες όταν γίνονται ταφές λειψάνων Τουρκοκυπρίων μαρτύρων, η ίδια σιγή επικράτησε και σε αυτή την περίπτωση.
Μήπως και τα τουρκοκυπριακά ΜΜΕ δεν σιωπούν, πλην μερικών εξαιρέσεων, όταν γίνονται ταφές ελληνοκυπρίων αγνοουμένων; Αν είναι να πάμε μπροστά, θα πρέπει να πούμε τα σύκα, σύκα και την σκάφη, σκάφη, αλλά ο φόβος επέβαλε την σιωπή και η σιωπή επέτρεψε την αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας.
Τόνι Αγκαστινιώτης
