Από Σκλαβενίτη μέχρι Νεοκλέους - ΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ
8/10/2021
Ήξερα προχθές γράφοντας για τον Σκλαβενίτη και Νεοκλέους ότι το ποστ θα κυκλοφορούσε, όπως γίνεται πάντα μόλις αγγίξεις ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα. Το έμαθα όταν έκανα ένα απλό κείμενο για τον Άρη Βελουχιώτη όχι πολύ μετά που έκανα προφίλ στο FB πέρσι κι έγινε χαμός. Τα διάφορα σχόλια και αντιπαραθέσεις προχθές, συνέβαλαν στο να γράψω το δεύτερο μέρος. Έγινα σχόλια όπως, είχε ευθύνη ο Μακάριος, ήταν εθνικιστής ο Μακάριος ή δεν ήταν… σχολιάστηκε το ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ, και για προδότες αριστερούς και παραχάραξη της ιστορίας κτλ. Απ’ όλα είχε το πανέρι και ευχαριστώ όλους όσους σχολίασαν.
Τα σχόλια που έγιναν μου θύμισαν μια επίσκεψη που έκανα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Νταχάου πριν μερικά χρόνια. Στην φωτογραφία (κάτω) είναι Γερμανοί μαθητές που επισκέπτονται το Νταχάου και αναμετρούνται με την ιστορία τους και ταυτόχρονα με τους παππούδες τους. Ο Γερμανοεβραίος δικαστικός Φριτς Μπάουερ, που επέστρεψε στην Γερμανία μετά τον πόλεμο, άρχισε να δημοσιεύει τα εγκλήματα των Ναζί. Για πρώτη φορά 20 χρόνια μετά τον πόλεμο, την δεκαετία του ΄60 με αποκορύφωμα το ΄68 (εποχή των φοιτητικών εξεγέρσεων), οι Γερμανοί νέοι απαιτούν απαντήσεις και θέτουν το ερώτημα στους γονείς τους, «Μαµά, µπαµπά, τί κάνατε τα χρόνια του ναζισμού;». Ήταν μια πρόκληση και μια απαίτηση για εσωτερική κάθαρση, αλλά και ιστορική αλήθεια.
Αυτό που έγινε στην Γερμανία δεν έγινε ποτέ στην Κύπρο. Στην Γερμανία οι υψηλόβαθμοι ναζί διώχτηκαν από την ίδια δικαιοσύνη της μεταπολεμικής Γερμανίας, ενώ στην Κύπρο δόθηκε ο κλάδος ελαίας και εκεί είναι η διαφορά. Δεν αναμετρηθήκαμε με την ιστορία μας και ούτε επιτρέψαμε στα παιδιά μας να το κάνουν. Ο δικός μας διάλογος έγινε σε συζητήσεις στα καφενεία, σε καυγάδες στους άμβωνες της βουλής, σε αδέσποτες αντιπαραθέσεις κομματικών στελεχών σε εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς, κυρίως μετά το 1992 που εμφανίστηκαν τα ιδιωτικά κανάλια, και τώρα στα ΜΚΔ. Αν είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ώστε να φτάσει όλη η αλήθεια μέσα στα ιστορικά βιβλία της παιδείας και στους νέους.
Τί έδωσαν οι δίκες των ναζί μέσα στην Γερμανία; ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΘΕΙ!
Στην Κύπρο μισό αιώνα μετά ακόμη έχουμε εκατό αφηγήματα για τον κάθε πρωταγωνιστή και την κάθε παράταξη. Είμαστε ακόμη στο κουτσομπολιό. Δεν δικάσαμε γι’ αυτό και δεν τεκμηριώσαμε. Το γεγονός ότι πολιτικοί βάζουν στεφάνια στο άγαλμα του Γρίβα, σημαίνει ότι αν ο Γρίβας ζούσε μετά το 1974, μπορεί να εκλεγόταν βουλευτής ή και πρόεδρος… έμμεσα το κάναμε, αλλά γιατί να μην το κάνουμε, αφού όλα είναι στον αέρα.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για να επεξηγήσω σε βάθος, αλλά εδώ λέμε καμιά κοπάνα κι αυτή ξυλοφορτώνεται. Βλέποντας τους μαθητές στο Νταχάου, φαντάστηκα τα παιδιά των ελληνοκυπριακών σχολείων να επισκέπτονται τους ομαδικούς τάφους στην Αλόα, όπου δολοφονήθηκαν τουρκοκύπριοι και τα παιδιά των τουρκοκυπριακών σχολείων να επισκέπτονται τα μνημεία πεσόντων των ελληνοκυπρίων. Μα για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να σηκώσουμε το χαλί της ιστορίας και πολύ φοβάμαι δεν θα αρέσει σε κανένα η μπόχα που θα αναδυθεί.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, μου δείχνουν πως σαν λαός είμαστε δειλοί.
Τόνι Αγκαστινιώτης
8/10/2021
Ήξερα προχθές γράφοντας για τον Σκλαβενίτη και Νεοκλέους ότι το ποστ θα κυκλοφορούσε, όπως γίνεται πάντα μόλις αγγίξεις ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα. Το έμαθα όταν έκανα ένα απλό κείμενο για τον Άρη Βελουχιώτη όχι πολύ μετά που έκανα προφίλ στο FB πέρσι κι έγινε χαμός. Τα διάφορα σχόλια και αντιπαραθέσεις προχθές, συνέβαλαν στο να γράψω το δεύτερο μέρος. Έγινα σχόλια όπως, είχε ευθύνη ο Μακάριος, ήταν εθνικιστής ο Μακάριος ή δεν ήταν… σχολιάστηκε το ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ, και για προδότες αριστερούς και παραχάραξη της ιστορίας κτλ. Απ’ όλα είχε το πανέρι και ευχαριστώ όλους όσους σχολίασαν.
Τα σχόλια που έγιναν μου θύμισαν μια επίσκεψη που έκανα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Νταχάου πριν μερικά χρόνια. Στην φωτογραφία (κάτω) είναι Γερμανοί μαθητές που επισκέπτονται το Νταχάου και αναμετρούνται με την ιστορία τους και ταυτόχρονα με τους παππούδες τους. Ο Γερμανοεβραίος δικαστικός Φριτς Μπάουερ, που επέστρεψε στην Γερμανία μετά τον πόλεμο, άρχισε να δημοσιεύει τα εγκλήματα των Ναζί. Για πρώτη φορά 20 χρόνια μετά τον πόλεμο, την δεκαετία του ΄60 με αποκορύφωμα το ΄68 (εποχή των φοιτητικών εξεγέρσεων), οι Γερμανοί νέοι απαιτούν απαντήσεις και θέτουν το ερώτημα στους γονείς τους, «Μαµά, µπαµπά, τί κάνατε τα χρόνια του ναζισμού;». Ήταν μια πρόκληση και μια απαίτηση για εσωτερική κάθαρση, αλλά και ιστορική αλήθεια.
Αυτό που έγινε στην Γερμανία δεν έγινε ποτέ στην Κύπρο. Στην Γερμανία οι υψηλόβαθμοι ναζί διώχτηκαν από την ίδια δικαιοσύνη της μεταπολεμικής Γερμανίας, ενώ στην Κύπρο δόθηκε ο κλάδος ελαίας και εκεί είναι η διαφορά. Δεν αναμετρηθήκαμε με την ιστορία μας και ούτε επιτρέψαμε στα παιδιά μας να το κάνουν. Ο δικός μας διάλογος έγινε σε συζητήσεις στα καφενεία, σε καυγάδες στους άμβωνες της βουλής, σε αδέσποτες αντιπαραθέσεις κομματικών στελεχών σε εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς, κυρίως μετά το 1992 που εμφανίστηκαν τα ιδιωτικά κανάλια, και τώρα στα ΜΚΔ. Αν είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ώστε να φτάσει όλη η αλήθεια μέσα στα ιστορικά βιβλία της παιδείας και στους νέους.
Τί έδωσαν οι δίκες των ναζί μέσα στην Γερμανία; ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΘΕΙ!
Στην Κύπρο μισό αιώνα μετά ακόμη έχουμε εκατό αφηγήματα για τον κάθε πρωταγωνιστή και την κάθε παράταξη. Είμαστε ακόμη στο κουτσομπολιό. Δεν δικάσαμε γι’ αυτό και δεν τεκμηριώσαμε. Το γεγονός ότι πολιτικοί βάζουν στεφάνια στο άγαλμα του Γρίβα, σημαίνει ότι αν ο Γρίβας ζούσε μετά το 1974, μπορεί να εκλεγόταν βουλευτής ή και πρόεδρος… έμμεσα το κάναμε, αλλά γιατί να μην το κάνουμε, αφού όλα είναι στον αέρα.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για να επεξηγήσω σε βάθος, αλλά εδώ λέμε καμιά κοπάνα κι αυτή ξυλοφορτώνεται. Βλέποντας τους μαθητές στο Νταχάου, φαντάστηκα τα παιδιά των ελληνοκυπριακών σχολείων να επισκέπτονται τους ομαδικούς τάφους στην Αλόα, όπου δολοφονήθηκαν τουρκοκύπριοι και τα παιδιά των τουρκοκυπριακών σχολείων να επισκέπτονται τα μνημεία πεσόντων των ελληνοκυπρίων. Μα για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να σηκώσουμε το χαλί της ιστορίας και πολύ φοβάμαι δεν θα αρέσει σε κανένα η μπόχα που θα αναδυθεί.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, μου δείχνουν πως σαν λαός είμαστε δειλοί.
Τόνι Αγκαστινιώτης
