Συρματόπλεγμα
Avrupa 23/10/2022
Έπλεξαν συρματόπλεγμα
και χώρισαν τον άνθρωπο από τον άνθρωπο
το λευκό από το μαύρο
το κίτρινο από το κόκκινο
το βορρά από το νότο
την δύση από την ανατολή
τη γη από τον ουρανό
το καΐκι από τον ναυαγό
την μάνα από το παιδί
το βρέφος από την θηλή
την αφθονία από την στέρηση
το κάματο απ’ τον ιδρώτα
την ψυχή από το σώμα
την σοφία από την σύνεση.
Έπλεξαν συρματόπλεγμα
να παγιδεύσουν τις καρδιές μας
έτσι μεταμορφωθήκαμε σε πουλιά
κι αγκαλιαστήκαμε μεσούρανα.
Είχα γράψει το πιο πάνω ποίημα ένα βράδυ που αγνάντευα τ΄ αστέρια. Εδώ και αρκετά χρόνια μου χαρίζω κάθε βράδυ λίγα λεπτά συλλογισμού, κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό. Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις αστρονομίας και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω τους διάφορους αστερισμούς. Απλά κοιτάζω προς το σκοτεινό σύμπαν ωσάν να είναι ένας καθρέφτης του εσωτερικού μου κόσμου. Είναι λες και ακούω την ηχώ του σύμπαντος να κυματίζει μέσα στους κτύπους της καρδιάς μου. Δεν μπορώ να δώσω μια πιο απλή περιγραφή.
Αφουγκραζόμενος την ηχώ της συμπαντικής ισορροπίας βλέπεις την ενότητα όλων των πραγμάτων. Δισεκατομμύρια βραχούρια που ταξιδεύουν στο σύμπαν για δισεκατομμύρια χρόνια κι όμως δεν υπάρχει ούτε ένα σύνορο. Κανένα σημάδι απληστίας ή φόβου. Ο Άρης δεν ψάχνει πως να κλέψει την φωτεινότητα του Δία, ούτε ο ήλιος προσπαθεί να εκφοβίσει το φεγγάρι. Υπάρχει χώρος στο σύμπαν για να εκπληρώσει το κάθε αστέρι τον κύκλο του κι ο κάθε πλανήτης να εκπέμψει την δική του φωτεινότητα.
Το δικό μου αστεράκι, που το συναρπαστικό του ταξίδι ξεπέρασε τον μισό αιώνα και σύντομα θα κλείσει τον κύκλο του, έπρεπε να ταξιδέψει σε ένα σύμπαν γεμάτο συρματοπλέγματα, διαχωρισμούς και ανταγωνισμούς. Σε ένα γαλαξία όπου το ένα αστέρι θέλει να επιβληθεί πάνω στο άλλο κι αν είναι εφικτό, αφού κλέψει όλα τα μέταλλα του, να το αφανίσει. Η ισορροπία δεν έγκειται στην εμπιστοσύνη και την συνύπαρξη, αλλά στη απληστία και την κυριαρχία.
Παρατηρώντας για χρόνια το σκοτάδι του κόσμου μας, κατέληξα στο ασφαλές συμπέρασμα, πως στο δικό μας πλανητικό σύστημα υπάρχει μια ουσία που δεν την βρίσκεις όταν κοιτάς τον έναστρο ουρανό. Μια ουσία που συναντάς μονάχα στα κύτταρα της ανθρώπινης στρατόσφαιρας και ονομάζεται «φόβος». Ο φόβος έχει διεκδικήσει περισσότερες ζωές από όλους τους πολέμους της ανθρωπότητας μαζί. Έχει καταστρέψει περισσότερα όνειρα, δυνατότητες και προοπτικές από κάθε άλλο δυνάστη που επιβλήθηκε ποτέ στο είδος μας. Όσο πλούτο κι αν αποκτήσει ο άνθρωπος, όσο τέλεια, δίκαιη και ισότιμη μπορεί να είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζει, χωρίς σεβασμό και εμπιστοσύνη ο άνθρωπος παραμένει για πάντα υποχείριο του φόβου.
Η γυμνή αλήθεια είναι πως αν μηδενιστεί ο φόβος μηδενίζονται και τα συρματοπλέγματα… αυτά που στο μυαλό, την καρδιά και την πατρίδα έχουν κτίσει οχυρά. Επειδή ζούμε με φόβο αντί με εμπιστοσύνη σε μια κοινωνία ψυχρή ανταγωνιστική και απρόσωπη, το σύμπαν μας μοιάζει όλο και περισσότερο με αποξενωμένο νεκροταφείο, με μόνο αξιοθέατο τις ταφόπλακες. Θα μπορούσε να ήταν ένας πανέμορφος κήπος, μα η ανθρωπότητα δεν επιλέγει αυτό τον προσανατολισμό. Η αλλαγή ίσως ξεκινά από τον καθένα προσωπικά, εσωτερικά. Άλλωστε πώς θα μπορούσες να δράσεις συλλογικά με κρυφές ατζέντες και προσωπικές φιλοδοξίες; Ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε αν καταντήσαμε μια αποκρουστική ταφόπλακα σε ένα περιφραγμένο νεκροταφείο ή ένα εύοσμο λουλούδι σε ένα ανοικτό κήπο.
Τόνι Αγκαστινιώτης
Avrupa 23/10/2022
Έπλεξαν συρματόπλεγμα
και χώρισαν τον άνθρωπο από τον άνθρωπο
το λευκό από το μαύρο
το κίτρινο από το κόκκινο
το βορρά από το νότο
την δύση από την ανατολή
τη γη από τον ουρανό
το καΐκι από τον ναυαγό
την μάνα από το παιδί
το βρέφος από την θηλή
την αφθονία από την στέρηση
το κάματο απ’ τον ιδρώτα
την ψυχή από το σώμα
την σοφία από την σύνεση.
Έπλεξαν συρματόπλεγμα
να παγιδεύσουν τις καρδιές μας
έτσι μεταμορφωθήκαμε σε πουλιά
κι αγκαλιαστήκαμε μεσούρανα.
Είχα γράψει το πιο πάνω ποίημα ένα βράδυ που αγνάντευα τ΄ αστέρια. Εδώ και αρκετά χρόνια μου χαρίζω κάθε βράδυ λίγα λεπτά συλλογισμού, κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό. Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις αστρονομίας και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω τους διάφορους αστερισμούς. Απλά κοιτάζω προς το σκοτεινό σύμπαν ωσάν να είναι ένας καθρέφτης του εσωτερικού μου κόσμου. Είναι λες και ακούω την ηχώ του σύμπαντος να κυματίζει μέσα στους κτύπους της καρδιάς μου. Δεν μπορώ να δώσω μια πιο απλή περιγραφή.
Αφουγκραζόμενος την ηχώ της συμπαντικής ισορροπίας βλέπεις την ενότητα όλων των πραγμάτων. Δισεκατομμύρια βραχούρια που ταξιδεύουν στο σύμπαν για δισεκατομμύρια χρόνια κι όμως δεν υπάρχει ούτε ένα σύνορο. Κανένα σημάδι απληστίας ή φόβου. Ο Άρης δεν ψάχνει πως να κλέψει την φωτεινότητα του Δία, ούτε ο ήλιος προσπαθεί να εκφοβίσει το φεγγάρι. Υπάρχει χώρος στο σύμπαν για να εκπληρώσει το κάθε αστέρι τον κύκλο του κι ο κάθε πλανήτης να εκπέμψει την δική του φωτεινότητα.
Το δικό μου αστεράκι, που το συναρπαστικό του ταξίδι ξεπέρασε τον μισό αιώνα και σύντομα θα κλείσει τον κύκλο του, έπρεπε να ταξιδέψει σε ένα σύμπαν γεμάτο συρματοπλέγματα, διαχωρισμούς και ανταγωνισμούς. Σε ένα γαλαξία όπου το ένα αστέρι θέλει να επιβληθεί πάνω στο άλλο κι αν είναι εφικτό, αφού κλέψει όλα τα μέταλλα του, να το αφανίσει. Η ισορροπία δεν έγκειται στην εμπιστοσύνη και την συνύπαρξη, αλλά στη απληστία και την κυριαρχία.
Παρατηρώντας για χρόνια το σκοτάδι του κόσμου μας, κατέληξα στο ασφαλές συμπέρασμα, πως στο δικό μας πλανητικό σύστημα υπάρχει μια ουσία που δεν την βρίσκεις όταν κοιτάς τον έναστρο ουρανό. Μια ουσία που συναντάς μονάχα στα κύτταρα της ανθρώπινης στρατόσφαιρας και ονομάζεται «φόβος». Ο φόβος έχει διεκδικήσει περισσότερες ζωές από όλους τους πολέμους της ανθρωπότητας μαζί. Έχει καταστρέψει περισσότερα όνειρα, δυνατότητες και προοπτικές από κάθε άλλο δυνάστη που επιβλήθηκε ποτέ στο είδος μας. Όσο πλούτο κι αν αποκτήσει ο άνθρωπος, όσο τέλεια, δίκαιη και ισότιμη μπορεί να είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζει, χωρίς σεβασμό και εμπιστοσύνη ο άνθρωπος παραμένει για πάντα υποχείριο του φόβου.
Η γυμνή αλήθεια είναι πως αν μηδενιστεί ο φόβος μηδενίζονται και τα συρματοπλέγματα… αυτά που στο μυαλό, την καρδιά και την πατρίδα έχουν κτίσει οχυρά. Επειδή ζούμε με φόβο αντί με εμπιστοσύνη σε μια κοινωνία ψυχρή ανταγωνιστική και απρόσωπη, το σύμπαν μας μοιάζει όλο και περισσότερο με αποξενωμένο νεκροταφείο, με μόνο αξιοθέατο τις ταφόπλακες. Θα μπορούσε να ήταν ένας πανέμορφος κήπος, μα η ανθρωπότητα δεν επιλέγει αυτό τον προσανατολισμό. Η αλλαγή ίσως ξεκινά από τον καθένα προσωπικά, εσωτερικά. Άλλωστε πώς θα μπορούσες να δράσεις συλλογικά με κρυφές ατζέντες και προσωπικές φιλοδοξίες; Ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε αν καταντήσαμε μια αποκρουστική ταφόπλακα σε ένα περιφραγμένο νεκροταφείο ή ένα εύοσμο λουλούδι σε ένα ανοικτό κήπο.
Τόνι Αγκαστινιώτης
